Έχουμε ξαναδεί το δράμα που έζησε η Αργεντινή στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του '70: η Επίσημη Ιστορία του Λουίς Πουένζο είναι η καλύτερη και η πιο πρόσφατη, το ιλαροφαντασμένο Imagining Argentina του Κρίστοφερ Χάμπτον, μακράν η χειρότερη. Ο γεννημένος στην Ουρουγουάη Καετάνο βασίζει το Χρονικό μιας Φυγής στο αυτοβιογραφικό διήγημα του Κλάουντιο Ταμπουρίνι, ενός τερματοφύλακα ο οποίος συνελήφθη από τις αρχές και οδηγήθηκε στις φυλακές χωρίς κανένα λόγο. Ήταν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες αγνοουμένους μιας χώρας που θρήνησε 30.000 ανθρώπους οι οποίοι αντιτάχθηκαν στην κυβέρνηση, ή απλώς «περνούσαν απέξω» και τους πήραν τα σκάγια του ολοκληρωτικού σαδισμού. Ο Ταμπουρίνι δεν ήταν ακτιβιστής, αλλά η μοίρα και μια σειρά παρεξηγήσεων τον έφεραν στο ίδιο δωμάτιο μιας παλιάς βίλας που μεταμορφώθηκε σε κολαστήριο, με πολιτικά ενεργούς συμπολίτες του. Ολόγυμνοι και ναρκωμένοι, αυτός και άλλοι τρεις, κρατούνταν -με περιορισμένες πιθανότητες να ζήσουν- σε ένα μπουντρούμι, όταν ο Ταμπουρίνι έβαλε σε εφαρμογή ένα σχέδιο απόδρασης τολμηρό και απίθανο που όμως έπιασε, σαν θεόσταλτη απόκρουση σε σίγουρο γκολ. Ο Καετάνο είναι στα καλύτερά του στα πλάνα όπου κλιμακώνει τη δραπέτευσή τους, σε μια ταινία που δεν έχει κάτι το ξεχωριστό, σε μια κατάσταση γνωστή χάρη σε μια σωρεία ταινιών με παρόμοια θεματολογία - εκτός ίσως από το γεγονός του συνταιριάσματος ενός αμέτοχου Αργεντίνου με συνειδητοποιημένους συμπολίτες του. Το Χρονικό μιας Φυγής θέτει λαϊκούς όρους ψυχαγωγίας για να καταστήσει προσβάσιμο το πολιτικό του βάθος. Είναι μια περιπέτεια με δραματικά στοιχεία, αναγνωρίσιμους χαρακτήρες και εκφραστικές ερμηνείες, κυρίως από τον Ντε λα Σέρνα, που είχαμε γνωρίσει και στα Ημερολόγια μιας Μοτοσικλέτας. Στο πονεμένο άθροισμα των φιλμ που ανατρέχουν στις προγραμματισμένες και παράλληλες χρονικά στρατοκρατούμενες δικτατορίες της Χιλής, της Αργεντινής, της Ελλάδας και των λοιπών χωρών που τις υπέστησαν κάπου στα 70s δεν προσφέρει μια διαφορετική οπτική, πέρα από την αυτονόητη πλέον υπενθύμιση του ιστορικού παραδείγματος προς αποφυγήν, με το γνώριμο τρικ μιας προσωπικής μαρτυρίας.