Ο Κενγκ, ένας νεαρός στρατιώτης, αναλαμβάνει ένα πόστο σε μια μικρή πόλη της επαρχιακής Ταϊλάνδης. Μια μέρα συναντά σε μια φάρμα ένα χωριατόπαιδο, τον Τονγκ, και η έλξη ανάμεσά τους είναι αμοιβαία. Ο Κενγκ είναι πιο ορμητικός και ο Τονγκ πιο συγκρατημένος και απόμακρος. Όμως, νιώθουν ότι τους συνδέουν πολλά και αρχίζουν ένα ρομαντικό και πλατωνικό φλερτ, κάνοντας βόλτες στην εξοχή. Οι δύο νέοι γελάνε, κουβεντιάζουν, μοιράζονται μυστικά, τρώνε μαζί, ακούνε μουσική και αφηγούνται περιπέτειες. Όμως, ένα βράδυ ο Τονγκ εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Μεταφερόμαστε τότε σε μια άλλη ιστορία, ενός στρατιώτη με αποστολή να εξερευνήσει ένα περίεργο γεγονός: πολλές αγελάδες κατασπαράσσονται μυστηριωδώς στις τοπικές φάρμες. Και μαθαίνουμε για έναν φολκλορικό μύθο, στον οποίο η ψυχή μιας τίγρης, άγρια και ατίθαση, στοιχειώνει τη ζούγκλα. Ο στρατιώτης θέλει να βρει και να αντιμετωπίσει αυτό το περίεργο πνεύμα που παίρνει τη μορφή της τίγρης αλλά, όπως ανακαλύπτουμε, και του εξαφανισμένου Τονγκ! Το πνεύμα της τίγρης καταδιώκει τον στρατιώτη μέσα στη σκοτεινή και πυκνή ζούγκλα, μέχρι και ο ίδιος να χαθεί μέσα σε αυτήν.

Η ταινία που δίχασε το κοινό και τους κριτικούς πριν από μερικά χρόνια στις Κάννες είναι αναμφίβολα ένα must see, γιατί προέρχεται από έναν σκηνοθέτη που δεν διστάζει να αλλάξει ταχύτητες χωρίς ντεμπραγιάζ στη μέση της ταινίας, να περάσει χωρίς ενοχές από τον ρεαλισμό στην αλληγορία, καθιστώντας την Τροπική Ασθένεια (του έρωτα;) ένα θέαμα πέραν της λογικής και του αιτίου, στον κόσμο της ζούγκλας, των φυσικών ήχων, του μυστικισμού και του φαντασιακού, όπου η πλοκή έχει δευτερεύουσα σημασία και οι χαρακτήρες ενδύονται το πέπλο του μύθου. Ήδη, από την Τροπική Ασθένεια ο Βερεσεθακούλ θίγει τον Θείο Μπούνμι και τις ζωές που ανακαλεί και δείχνει το ταλέντο στη δεύτερη ιστορία, όπου τα φαντάσματα παίρνουν ζωικές μορφές και στοιχειώνουν τον στρατιώτη που περιπλανιέται μέσα στις επιθυμίες του, βουβός και φοβισμένος, στον πρωτογονισμό της βαθιάς βλάστησης και το δέος της μαγείας. Τα ερωτηματικά που τίθενται φλερτάρουν με την αυθαιρεσία, αλλά το γεγονός της αδιαπέραστης αφήγησης δεν στερεί την ταινία από μια σπάνια γοητεία, ειδικά στο κομμάτι της ζούγκλας. Εικαστικός και εικονοκλάστης, ο δημιουργός της ταινίας είναι ικανός για άπιαστες συνθέσεις. Όπως, ωστόσο, εκείνος απαιτεί την υπομονή και την αυτοσυγκέντρωσή μας, εύλογα και ο θεατής μπορεί να του ζητήσει το δικαίωμα σε μια πιο συμπαγή φιλμική ροή στις επόμενες ταινίες του.