Πολύ κατώτερη από το Equals και λιγότερο φιλόδοξη καλλιτεχνικά από το Newness, η Ζωή του Ντρέικ Ντορέμους, τον οποίο φαίνεται να απασχολεί η συμπόνοια μέσα από έναν τεχνoλογικό και απάνθρωπο κόσμο, είναι ένα δυστοπικό ρομάντζο ανάμεσα σε έναν μηχανικό τεχνητής νοημοσύνης, τον Κόουλ, και μια συνάδελφό του.

 

Η Zoe, όνομα και πράγμα, βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς και αδιόρατης αναζήτησης, αλλά δεν γνωρίζει κάτι πολύ σημαντικό για τον εαυτό της. Ο Κόουλ, πολύ ευγενικά και τρυφερά, και ερωτικά από ένα σημείο κι έπειτα, απολογείται και της εξηγεί την κατάσταση.

 

Και ο Ντορέμους προσπαθεί να ξεφύγει από την αντιγραφή του Ex Machina, με την έξυπνη ιδέα της πυγμαλιωνικής αγάπης και των επιπτώσεών της στο προηγμένο και ηθικά ολισθηρό σύμπαν της επιστημονικής παρέμβασης στη φύση.

 

Ωστόσο, δεν βγαίνει καθόλου αληθινή η προσέγγιση της ιστορίας και η χημεία των πρωταγωνιστών. Ο ΜακΓκρέγκορ και η Σεϊντού παίζουν κακά ‒ αρκεί να κλείσετε τα μάτια σας κάποιες στιγμές, για να μην παρασυρθείτε από τη φωτογένειά τους, και να τους ακούσετε, για να διαπιστώσετε την ανεπάρκεια στον διάλογο και στο συναίσθημα.