Η κοσμογονία της ελληνικής μυθολογίας προσφέρει απεριόριστο υλικό για κινηματογραφική δημιουργία. Με την εξαίρεση των ομηρικών επών, όμως, οι περισσότερες ιστορίες της λειτουργούν ως παραβολές. Θα πρέπει ο δημιουργός να επεκτείνει και να αναπτύξει τη (στοιχειώδη) δραματουργία, προκειμένου να στηρίξει μια ταινία μεγάλου μήκους.

 

Ο Κάρλο Βόνγκελε αντλεί έμπνευση από την ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου, προσώπων που μετέχουν στο γνώριμο δράμα του Μινώταυρου, αλλά έχουν και τη δική τους ιστορία μέσα στην ελληνική μυθολογία, με τον γιο του πολυμήχανου εφευρέτη να πετά ψηλά προς τον ήλιο, παρά την προειδοποίηση του πατέρα του. Η ταινία του Βόνγκελε εφευρίσκει μια φιλική, σχεδόν ομοερωτική σχέση μεταξύ του νεαρού Ίκαρου και του Μινώταυρου, μέσω της οποίας επιχειρεί και μια διαφορετική ανάγνωση του εν λόγω μύθου, δίνοντας στο τραγικό φινάλε του τελευταίου μια καταπραϋντική νότα.

 

Πλην αυτού, αφηγείται την ιστορία περίπου όπως την ξέρουμε, χωρίς πολλά ευρήματα. Προς τιμήν του δεν απαλείφει τα σεξουαλικά στοιχεία του μύθου, αλλά τα παραθέτει με έναν τρόπο πιο κατάλληλο για το παιδικό κοινό, στο οποίο απευθύνεται. Η δύναμή της βρίσκεται στο animation της, το οποίο, αν και ψηφιακό, αφήνει την αίσθηση του δισδιάστατου, είναι καμωμένο με μια πιο κομιξάδικη λογική απ’ ό,τι ο μέσος σημερινός εκπρόσωπος του είδους και συνδυάζεται αρμονικά με μελωδίες του Βιβάλντι.