Ο Φόνι και η Τις κοιτάζουν την κάμερα, ο ένας τον άλλο, με την αφοσίωση και την αυταπάρνηση δύο εραστών που γεννήθηκαν για να πεθάνουν μαζί.

 

Φίλοι από παιδιά, συνωμότες του πρώτου, αμήχανου και τρυφερού οργασμού, αντιμέτωποι, τόσο νέοι, με μια δυσβάσταχτη συγκυρία: ο Φόνι συλλαμβάνεται με την ψευδή κατηγορία του βιασμού, ενώ η Τις ανακαλύπτει πως είναι έγκυος από αυτόν.

 

Θερμό και στιλπνό, όπως το Moonlight, πιο σαρκικό και γραμμικό στην αφήγηση, παρά τα flashbacks, το Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπόλντουιν από το 1974.

 

Όπως προειδοποιεί ευγενικά πριν από τους τίτλους αρχής, πρόκειται για μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε γειτονιά και ο Μπάρι Τζένκινς εγγράφει άλλον ένα μαρτυρικό μύθο στο DNA της μαύρης φυλής ‒ μια ειδίκευση που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, άλλωστε.

 

Παντρεύοντας το ποιητικό, μαχητικό πνεύμα του Αμερικανού συγγραφέα με την εικαστική του φιλοσοφία, ο Τζένκινς χάνει μέρος της δύναμής του από την έκφραση, την αποστασιοποιημένη εκφορά, που συχνά δεν ταιριάζει με τον σπαραχτικό αποχωρισμό.

 

Ωστόσο, η ταινία, ένα βαθυκόκκινο δοκίμιο για τον έρωτα και την αδικία, έχει αξιοζήλευτη ροή, υπέροχη μουσική από τον Νίκολας Μπριτέλ και μερικές αξέχαστες στιγμές, όπως η ανταλλαγή βλεμμάτων στον τελετουργικό αυτοσχεδιασμό του έρωτα ή οι δύο λέξεις, «yes, baby», με τις οποίες η μάνα Ρετζίνα Κινγκ αγκαλιάζει τον φόβο της κόρης της, πριν εκείνη της αναγγείλει τη γλυκόπικρη εγκυμοσύνη.