Δεκάδες είναι τα φιλμ που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναφέρονται στις ταραγμένες μέρες του Γαλλικού Μάη κι ακόμα περισσότερα αυτά που προσπαθούν να συλλάβουν, ακόμα και στις μέρες μας, το «πραγματικό» νόημα της πιο ανήσυχης μεταπολεμικής δεκαετίας. Ο Ρομέν Γκουπίλ, στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου τότε, έζησε τα γεγονότα από μέσα, όντας οργισμένος ακτιβιστής, σε πεζοδρόμια και οδοφράγματα. Πάντα μαζί του μια οχτάρα κάμερα, καθώς από τα μικράτα του κιόλας έβρισκε πολύ πιο απλό να κινηματογραφεί παρά να μιλάει καν. Πολιτικός του μέντορας αλλά και κολλητός του τότε ο Μισέλ Ρεκανατί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε σύγκρουση, σε δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης, ταυτόχρονα ένα παιδί με ένα διαρκές τραύμα μετά την ανακάλυψη πως ήταν υιοθετημένος. Για το νεαρό Μισέλ η διαρκής εξέγερση ήταν ο μοναδικός τρόπος επαφής με τον κόσμο. Κι ο Μάης πέρασε κι ο Ρομάν Γκουπίλ μπλέχτηκε για τα καλά με το σινεμά (βοηθός πια σε σημαντικούς Γάλλους δημιουργούς), ενώ ο Μισέλ αγωνιζόταν να προσαρμοστεί στις καινούργιες εποχές. Δεν το κατάφερε ποτέ. Το 1978, πριν κλείσει τα τριάντα χρόνια του, έδωσε τέλος στη ζωή του.