Ο Νορβηγός σκηνοθέτης της πρόσφατης επανεκκίνησης της Κούκλας του Σατανά έδωσε τα διαπιστευτήριά του, πρώτα με τη μικρού μήκους horror ταινία Polaroid και αμέσως μετά με την επιμήκυνσή της σε μιάμιση ώρα κινηματογραφικής δαιμονοποίησης ενός αντικειμένου: η παλιά, κλασική instamatic κάμερα που πέφτει στα χέρια μιας νέας κοπέλας με τραυματικό παρελθόν (δώρο ενός άτυχου συμμαθητή της που τη γουστάρει διακριτικά) δεν απαθανατίζει μόνο ανθρώπους με ένα κλικ αλλά και μια σκιά πίσω και πλάι τους, ένα φάντασμα που μεταμορφώνεται σε ειδεχθή φονιά.

 

Η αχνή μορφή μετακινείται μετά από κάθε στυγερό έγκλημα και το παζλ επιτάσσει την ιστορία πίσω από τα γεγονότα. Στην πεπατημένη του ghost in the machine, ο Κλέβμπεργκ στήνει ένα σκηνικό αναμονής, μουντό σαν τα ιδιαίτερα χρώματα της polaroid, και δίνει το πρώτο στοιχείο στη μέση της ταινίας. Οι ερμηνείες δεν είναι αρκετά υψηλές για να ισορροπήσουν με τρόπο επείγοντα και πειστικό την αληθοφάνεια με το φανταστικό.

 

Σκηνοθετημένο με στυλ, το θρίλερ φρίκης δεν φείδεται φωτογενών θυμάτων, ακολουθώντας έτσι τον συρμό του νεανικού ξεπαστρέματος, ούτε ακριβώς φιλοδοξεί να περπατήσει σε εναλλακτικές ατραπούς του είδους.