Εκεί που η Σοφία Κόπολα μιλούσε για θάνατο στο Virgin Suicides, τα 17 Κορίτσια θέλουν να ξεφύγουν από την τελειωμένη κωμόπολη της Βρετάνης, Λοριέν, να ονειρευτούν, να ζήσουν διαφορετικά. Και σχεδιάζουν το μεγάλο βήμα με την ίδια τη ζωή, μένοντας δηλαδή έγκυοι η μία μετά την άλλη, ακολουθώντας το παράδειγμα της όμορφης αρχηγού της «αγέλης», της εντυπωσιακής και πολύ cool Καμίγ - την υποδύεται με γούστο η Λουίζ Γκρενμπέρ, που είχαμε πρωτοδεί στο Ανάμεσα στους Τοίχους. Μια και αναφερθήκαμε στην ταινία του Καντέ, ο οποίος επέλεξε έναν ρεαλιστικό, σχεδόν ντοκιμαντερίστικο τρόπο για να διεισδύσει στο σχολείο από την πλευρά των μαθητών, οι αδελφές Κουλέν τοποθετούνται ανάμεσα στην ποιητικότητα μιας ταυτόχρονης εφηβικής επιλογής, για να δικαιολογήσουν τον ουτοπικό χαρακτήρα της αυτοδιάθεσης, κι έναν χαλαρό νατουραλισμό, που βάζει τον θεατή στο κλίμα των οικογενειών μερικών από τις κοπέλες καθώς και του περίγυρου που ψάχνει να βρει την αιτία του παράλογου, για την προηγούμενη γενιά, γεγονότος, ανταλλάσσοντας επιχειρήματα χωρίς να μπορεί να σταματήσει το ασυνήθιστο θέαμα κοριτσιών με κοιλίτσα στη μέση μιας νεκρής βιομηχανικής πόλης - σύμφωνα με τους γαλλικούς νόμους, απαγορεύεται να γίνει έκτρωση σε έφηβη κοπέλα, αν εκείνη δεν το επιθυμεί. Η ταινία βασίστηκε σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη στη Μασαχουσέτη το 2008, αλλά ο χειρισμός, η συμπεριφορά και η σκέψη είναι εντελώς γαλλικές: πέφτουν ατελείωτες κουβέντες χωρίς κατάληξη (καθώς η μία αντικρούει την άλλη) και τα 15 παιδιά που τελικά έρχονται στον κόσμο, καθώς το ένα δεν θα ζήσει και μια εγκυμοσύνη ήταν ψεύτικη, είναι αποτέλεσμα ισχυρών χαρακτήρων και μιας συλλογικότητας παράδοξα ώριμης, έστω και αν, πολύ σωστά, οι δυο σκηνοθέτιδες φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν πως οι ηρωίδες διστάζουν σοβαρά ανάμεσα στις τρελές τους ορμόνες, την άγρια απόφαση και την τρυφερή, παιδική τους ηλικία. Είναι τρελή και τόσο ευαίσθητη ηλικία τα 17 χρόνια και μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι ενός υπέροχου τραγουδιού από το 1975, του «At Seventeen» της ποιήτριας-τραγουδίστριας Τζάνις  Ίαν. Μιλούσε για τις κατατρεγμένες έφηβες που φαντάζονταν εραστές, αλλά και τις όμορφες του σχολείου, με πίκρα και μελαγχολία. Πολύ αμερικάνικο στην περιγραφή, γι’ αυτό και εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός της γαλλικής μετατροπής από τις αδελφές Κουλέν σε κάτι πιο αφαιρετικό, πέρα από τα κλισέ που γνωρίζουμε για την αμερικάνικη ιεραρχία στο θέμα της αποδοχής ενός έφηβου από τον περίγυρο, και ειδικά των κοριτσιών με τις ανησυχίες και τους ανταγωνισμούς τους. Εδώ οι αγωνίες παίρνουν τη μορφή μιας εμπλοκής της μιας στη ζωή της άλλης, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος στόχος - διότι στα 17 τα όνειρα είναι συγκεχυμένα και αναιρούνται πολύ γρήγορα. Σε έναν γενικευμένα ειρωνικό τόνο, το ανδρικό στοιχείο στην ιστορία είναι άσχετο, ασήμαντο ή απόν...