Οι εποχές άλλαξαν, το σοκ αμβλύνεται, τίποτε δεν εκπλήσσει όπως παλιά. Ο Τζιμ Κάρεϊ φιλιέται με τον Γιούαν Μακγκρέγκορ σε ταινία, όχι χολιγουντιανή, αλλά όχι και ευκαταφρόνητη από πλευράς παραγωγής, και η γη δεν σταματά να γυρίζει. Το Brokeback Mountain πήρε Όσκαρ, ο Σον Πεν επίσης και το I love you Philip Morris είναι απλώς μια κωμωδία με δυο εντελώς gay χαρακτήρες, που δυο πασίγνωστοι straight ηθοποιοί ενσαρκώνουν και κρίνονται για την απόδοση και όχι για την τόλμη τους. Η διαφορά με το παρελθόν είναι η κανονικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται αυτή η επιλογή: η επικρατούσα πολιτικά ορθή συμπεριφορά επιβάλλει το downplaying της ομοφυλοφιλίας και το θέμα θεωρείται λήξαν με την αναγγελία.

Θεωρητικά, η ταινία απευθύνεται σε όλους τους ενήλικους και η τοποθέτηση δυο σταρ εντείνει τις πιθανότητες να ανοιχτεί πέρα από τα αστικά κέντρα και τα φεστιβάλ - έκανε πρεμιέρα πέρυσι στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» στις Κάννες. Οι βασικοί άξονες της screwball κωμωδίας είναι άλλοι: η μία είναι η πραγματική ιστορία που αφορά στη ζωή του Στίβεν Ράσελ, ενός υιοθετημένου, χριστιανού, παντρεμένου, πατέρα και αστυνομικού, που μετά από ένα παραλίγο μοιραίο τρακάρισμα αποφασίζει πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τη ζει ως απελευθερωμένος gay. Μετά από ένα σωρό απάτες, γνωρίζει τον ξανθούλη και naïve Φίλιπ Μόρις στη φυλακή, τον ερωτεύεται και ζει μαζί του μια σποραδικά ευτυχισμένη ζωή, χτισμένη σε άπειρα ψέματα, καθώς του είναι αδύνατο να σταματήσει να παριστάνει κάποιον άλλο, κυρίως για να τον ευχαριστήσει.

Η δεύτερη πλευρά της ταινίας είναι η ειρωνική ανατροπή ενός κόσμου με τρόπο γενναίο και επιθετικό, με μια ηθικά ύποπτη ανταλλαγή που αγγίζει τα όρια της ψυχοπάθειας. Έχοντας μεγαλώσει σε ένα ψέμα, ο Στίβεν ανακαλύπτει πως είναι υιοθετημένος και ψάχνει να βρει τη βιολογική του μητέρα. Όταν τα καταφέρνει, τρώει πόρτα με δύναμη. Προδίδει με ειλικρινή και βάναυσο τρόπο την πρώτη του αγάπη και γυναίκα της ζωής του, εγκαταλείποντάς την για ένα gay lifestyle αχαλίνωτα καταναλωτικό, δυσανάλογο με τις οικονομικές απολαβές και το γενικότερο στάτους του. Ο Ράσελ υποδύθηκε τον ειδικό σε νωπά τρόφιμα, τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον πλούσιο, ακόμη και τον πεθαμένο (από AIDS, κάτι που όντως συνέβη, αφού μιμήθηκε τα συμπτώματα και ξεγέλασε τους γιατρούς της στρατιωτικής κλινικής!). Κι όλα αυτά για να κερδίσει την αποδοχή και την αγάπη του καλόκαρδου και αφελούς Φίλιπ Μόρις, ο οποίος, μέσα στην καλή του πίστη, τον παρακαλούσε να του πει την αλήθεια κι εκείνος δεν έβρισκε το κουράγιο και την κατάλληλη στιγμή να το κάνει. Σε όλη του τη ζωή είπε δυο μεγάλες αλήθειες: παραδέχτηκε τη σεξουαλική του ταυτότητα και ομολόγησε τον έρωτά του στον σωστό άνθρωπο. Το παράδοξο παιχνίδι του κατέληξε στην καταδίκη του σε 143 χρόνια φυλάκισης!

Αυτές οι δυο παρενθέσεις σε μια σειρά από ατελείωτα ψέματα είναι οι ανθρώπινες στιγμές μιας καλοκουρδισμένης ταινίας με θέμα την απάτη. Το κινηματογραφικό στυλ των Φικάρα και Ρέκουα, σεναριογράφων του ο Αϊ Βασίλης είναι σκέτη λέρα και του Σαν το σκύλο με τη γάτα είναι ψυχρό και γρήγορο, με καρτουνίστικους υπαινιγμούς και πίστη στη δύναμη του υλικού τους. Το να ρεγουλάρουν τη λαστιχένια υπερβολή του Τζιμ Κάρεϊ είναι στα υπέρ τους - κάνοντας τα δικά του, ο Κάρεϊ καταφέρνει, ωστόσο, να εντοπίσει τον χαρακτήρα σε εκφραστικές μεταμφιέσεις και να του δώσει ζεστασιά και το βλέμμα του πανικόβλητου, παράλογου και αναπόφευκτα μανιακού κατά συρροή φυγά. (Η ερμηνεία του στο Άνθρωπος στο φεγγάρι τον μαρκάρει ακόμη). Αντίθετα, ο Μακγκρέγκορ είναι επίπεδος και μάλλον άσχετος με τον ρόλο. Η αυταπάρνησή του είναι πάντα συγκινητική, όπως και η εμμονή του να μη γίνεται απαραίτητα συμπαθής, το βιογραφικό του δείχνει πως μπορεί να παίξει τα πάντα, αλλά το αποτέλεσμα είναι, και εδώ, μια επαγγελματική άσκηση σε περιορισμένες νότες.