Έχοντας εγκαταλειφθεί από τη μητέρα του σε ηλικία 6 ετών, ο Μαλορί βρίσκεται συχνά-πυκνά στα δικαστήρια ανηλίκων. Η Φλόρενς, δικαστικός ανηλίκων που πλησιάζει στη συνταξιοδότηση, και ο Γιαν, σύμβουλος ανηλίκων που και ο ίδιος πέρασε πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, αναλαμβάνουν την επιτήρησή του σε μια κοινή προσπάθεια να τον σώσουν. Όταν η συμπεριφορά του χειροτερεύει, ο Μαλορί θα οδηγηθεί σε ένα αυστηρότερο εκπαιδευτικό κέντρο, όπου θα συναντήσει την Τες, μια πολύ ιδιαίτερη νεαρή κοπέλα που θα του δείξει ότι υπάρχουν λόγοι για να μη χάνει την ελπίδα του.

 

Μία από τις λιγότερο επιφανείς γυναίκες που σήκωσαν το λάβαρο του πάλαι ποτέ ασθενούς φύλου, σε ένα Φεστιβάλ Καννών αλλιώτικο και ενδυναμωμένα θηλυκότερο από κάθε άλλη χρονιά. Η Εμανιέλ Μπερκό κατάφερε περισσότερα απ' όλες τις συναδέλφους της: έκανε πρεμιέρα με τη σκηνοθετική της προσπάθεια με τίτλο Με το κεφάλι ψηλά, και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ερμηνείας, εξ ημισείας με τη Ρούνι Μάρα, για την πρωταγωνιστική της συμμετοχή στο Mon Roi της συμπατριώτισσάς της Μαϊβέν Λεμπεσκό.

 

Σε δικό της σενάριο η Μπερκό, που δεν παίζει στην ταινία, πραγματεύεται την κλυδωνιζόμενη ζωή ενός 15χρονου, του Μαλορί, ο οποίος δεν στεριώνει σε σχολείο και τίθεται υπό την επιτήρηση μιας έμπειρης δικαστικού κι ενός συμβούλου ανηλίκων, και τοποθετείται σε εκπαιδευτικό κέντρο, σαν σύγχρονο αναμορφωτήριο με πρακτικές κατευθύνσεις, για να βρει τον προσανατολισμό του και να διοχετεύσει δημιουργικά τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Η Μπερκό ισορροπεί τα στοιχεία που συναποτελούν το κοινωνικό αυτό δράμα. Από τη μια, σαν σε στοχευμένο ντοκιμαντέρ, ρίχνει φως στον τρόπο μεταχείρισης των προβληματικών ανηλίκων, όπως φιλελεύθερα τον εννοεί ο δυτικός πολιτισμός, και ταυτόχρονα επικεντρώνεται στον ασταθή ψυχισμό ενός άπλαστου νέου ανθρώπου που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να θεωρηθεί απλή, αρνητική μονάδα και να καταχωρισθεί στα περισσεύματα της ιδανικής οικογένειας. Αυτή την οικογένεια ψάχνει να βρει ο Μαλορί, εγκαταλελειμμένος από την παιδική του ηλικία, στα υποκατάστατα των γονέων του και σε μια συνομήλική του που για πρώτη φορά μιλάει στην καρδιά του – είναι εξαιρετική η σκηνή που παρατηρεί με ενδιαφέρον και περιέργεια πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι που εμπιστεύεται ο ένας τον άλλο και δεν περιμένουν κάτι σε αντάλλαγμα, εικόνες άγνωστες στο ταραγμένο, παραβατικό του σύμπαν.

 

Στην ταινία λειτουργεί θαυμάσια η κόντρα στο παίξιμο και στο ύφος ανάμεσα στον ερασιτέχνη Ροντ Παραντό, που υποδύεται τον Μαλορί (ένα εύρημα ανάμεσα σε σωρό παιδιών που έκαναν τυχαία κάστινγκ), και την πολύπειρη Κατρίν Ντενέβ, που πίσω από το διάσημο, ψυχρό παρουσιαστικό της εντοπίζει, έπειτα από πολύ καιρό, τη συμπόνια, για να συμπληρώσει την αδέκαστη κρίση, με αποτέλεσμα η μια πλευρά να επηρεάζει την άλλη στις αποφάσεις που καλείται να λάβει για το μέλλον ενός εύθραυστου, αλλά με «τρομακτικές» επιδόσεις νέου παιδιού. Κλειδί, λοιπόν, η Ντενέβ, καταλύτης ο Μπενουά Μαζιμέλ, ως σύμβουλος, αφορμή συγκρούσεων και τύψεων, καθότι αναγκαστικό πατρικό πρότυπο για τον πιτσιρικά, και δράστης μιας σειράς μεταπτώσεων και συνειδητοποίησης, ο Παραντό, σε ένα δράμα που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή αιχμής αλλά συνυπολογίζει ορθότατα τη δικαιοσύνη, την ελπίδα και τον συσχετισμό τους.