Η Σάλμα Ζιντάν (Χιάμ Αμπάς) μετά το θάνατο του άντρα της ζει μόνη σε ένα μικρό χωριό στη Δυτική Όχθη της Παλαιστίνης. Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Ίσραελ Ναβόν (Ντορόν Ταβορί) έχτισε το νέο του σπίτι πάνω στην Πράσινη Γραμμή, στα σύνορα μεταξύ του Ισραήλ και των κατεχόμενων εδαφών, στην άκρη του κήπου της Σάλμα με τις λεμονιές. Οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας αποφασίζουν ότι ο κήπος αποτελεί απειλή για την ασφάλεια του υπουργού και διατάζουν να ξεριζωθούν τα δέντρα. Η Σάλμα αποφασίζει να παλέψει για τις λεμονιές που φύτεψε ο πατέρας της πριν πενήντα χρόνια και της θυμίζουν τον ιδρώτα, το αίμα και τα δάκρυα που έχουν χύσει σε αυτό τον τόπο οι δικοί της άνθρωποι. Ξεκινά μια δικαστική εκστρατεία φτάνοντας μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ προκειμένου να σώσει τα δέντρα που φροντίζει τόσα χρόνια και είναι η μοναδική πηγή εισοδήματός της. Στον αγώνα της τη στηρίζει ένας νεαρός δικηγόρος, ο Ζιάντ Νταούντ (Αλί Σουλιμάν), ο οποίος έρχεται σε αντιπαράθεση με μια ομάδα δικηγόρων του ισραηλινού Στρατού. Μέσα από την καθημερινή τους σχέση ο Ζιάντ και η Σάλμα σταδιακά αισθάνονται μια ερωτική έλξη. Η σχέση τους γίνεται περίπλοκη και επικίνδυνη, δεδομένου ότι οι χήρες στην αραβική κοινωνία δεν είναι ελεύθερες να συνάπτουν ερωτικούς δεσμούς, πόσω μάλλον με νεότερους άντρες.

Η Σάλμα, παρά τις πιέσεις που δέχεται και από τις δύο πλευρές, βρίσκει το σθένος να συνεχίσει τον αγώνα της. Αυτός ο αγώνας της και το πείσμα που επιδεικνύει προκαλούν εντύπωση στη Μίρα Ναβόν (Ρόνα Λίπαζ-Μάικλ), σύζυγο του υπουργού Άμυνας. Παρά τις διαφορές οι δύο γυναίκες αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση κατανόησης, βρίσκοντας απρόσμενα η μία υποστήριξη στην άλλη. Μακριά από τη φασαρία της βίας, ο πεπειραμένος Ρίκλις εξετάζει την αντιπαράθεση μέσα από μια εκτεταμένη νομική μάχη που ενισχύει την πολιτική της τεχνητής κρίσης ανάμεσα σε δυο πολιτισμούς που δεν έχουν μόνο τη θρησκεία αλλά και τη διεκδίκηση της γης να τους χωρίζει με κάθε τρόπο. Όπως λέει και η πλευρά της υπεράσπισης στο γλυκόπικρο φινάλε, δυστυχώς μόνο οι αμερικανικές ταινίες επιφυλάσσουν happy end, αλλά ο αγώνας συνεχίζεται και τώρα υπάρχει προηγούμενο και στην αδικία που, συμβολικά, πλήττει μια ανθρώπινη και προσωπική πλευρά της γης, τη ρίζα που μεταφέρεται μέσα από τους προγόνους.

Μια ταινία αρκετά σχηματική και απλή στη δομή της, διασώζεται από τις κρυστάλλινες προθέσεις της, το σταθερό της ρυθμό και τη γρανιτένια ερμηνευτική στάση της πρωταγωνίστριας Χιάμ Αμπάς - η Ειρήνη Παππά έρχεται στο νου με το αγέρωχο στήσιμο και το έντονο, περήφανο βλέμμα που γειώνει το παρελθόν και κρύβει ελπίδα μέσα από τον πόνο.