Ο Θόδωρος Μαραγκός κάνει κάτι ελαφρώς ξεχωριστό: προσωπικές λαϊκές κωμωδίες με ιδιαίτερη προσέγγιση στους χαρακτήρες και στα θέματά του. Ακουμπάει στο σουρεαλισμό μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα και σατιρίζει, επιδιώκοντας το γέλιο. Με τους Ισοβίτεςπέφτει σε ένα μεγάλο κενό. Ούτε πλάκα έχει η ταινία, ούτε σατιρίζει εύστοχα την εξουσία, τραβώντας ένα μονόχορδο αστείο ad nauseam. Ο ένας ήρωας (ο Μουρίκης) νομίζει πως είναι ελεύθερος μέχρι που τρώει ισόβια και καταλαβαίνει ποια είναι η ουσία της ύπαρξής του στα σίδερα της φυλακής, και ο άλλος (ο Σπυριδάκης) είναι ένας ανορθόδοξος «ελεύθερος» που κάνει τα πάντα για να μπει φυλακή, γιατί δεν βρίσκει κανένα νόημα εκεί έξω. Με πολλές φωνές, επαναλαμβανόμενα αστεία (που κάνουν τις τρέχουσες κωμωδίες να μοιάζουν πανέξυπνες μπροστά της) και προφανέστατες αλληγορίες περί ελευθερίας του ατόμου, επαναστατικότητας και εξευτελισμού των Αρχών σε μια εποχή που η καταπίεση στάζει από παντού, εκθέτει δυο πολύ καλούς ηθοποιούς σε κείμενα και καταστάσεις άβολες και άστοχες, που, προσωπικά, μου προκάλεσαν τεράστια, βουβή αμηχανία.