Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το βλέμμα μπρος και πίσω από την κάμερα. Η ταινία του Ντε Μπαρτιγιά μάς προσκαλεί σε ένα αθέατο σύμπαν, στο διάλογο ανάμεσα στην παρατήρηση και την τέχνη, μέσα από την αφήγηση μιας ιστορίας για την παρατήρηση ενός ζωγράφου από μια φοιτήτρια Ιστορίας της Τέχνης. Τα περισσότερα από τα νοήματα μένουν σε θεωρητικό επίπεδο. Ο συσχετισμός που επιχειρείται μεταξύ της αινιγματικής φιγούρας στους πίνακες του Ζαν Αντουάν Βατό και ενός κωφάλαλου που η φοιτήτρια βλέπει καθημερινά στον δρόμο είναι μετέωρος, υπερβολικά σχηματισμένος (η λευκή «μάσκα» του άνδρα και τα προσωπεία των πρωταγωνιστών του Βατό) και προσπαθεί να οδηγήσει σε ένα κινηματογραφικό μυστήριο, που ωστόσο είναι μικρό και ελλιπές. Ο Ντε Μπαρτιγιά κόβει συχνά τα πλάνα του από το σύγχρονο, μπερδεμένο βλέμμα της φοιτήτριας και του καθηγητή (εξαιρετικός, όπως πάντα, ο Μαριέλ) στην ανταπόδοση από τα μυστηριώδη μοντέλα του καμβά, αλλά το σενάριο τον προδίδει.