Η ηθοποιός και σκηνοθέτης («Take this waltz»/ «Το δικό μας βάλς») Sarah Polley, αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για να πει τη δική της ιστορία. Την ιστορία της οικογένειάς της με αφετηρία τη μητέρα της και γύρω από εκείνη ένα γαϊτανάκι συντρόφων ανάμεσα στους οποίους η σκηνοθέτης κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ προσπαθεί να βρει τον πραγματικό της πατέρα. Ένα κουβάρι που ξετυλίγεται παράλληλα με τα γυρίσματα και κάνει ακόμη και τον θεατή να νιώθει μέλος αυτής της οικογένειας, αυτής της ιστορίας.

 

Η Σάρα Πόλεϊ, υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου για το τρυφερό και οξυδερκές Away From Her, υπογράφει ένα ασυνήθιστο οικογενειακό ντοκυμαντέρ που αφορά τους δικούς της ανθρώπους, με συνεντέυξεις και αποκαλύψεις για πράγματα που όπως φαίνεται απο το τέλος, ήδη γνωρίζει, αλλά "στήνει" μπροστά στην κάμερα της, προφανώς για να εντοπίσει και να απομονώσει την αλήθεια που κρύβει η διαδικασία της μαγνητοσκοπημένης εξομολόγησης. Είναι δύσκολο να περιγραφεί ακριβώς το επίκεντρο και ο σκοπός της έρευνας αυτής χωρίς να προδώσουμε το βασικό μυστικό. Στην ψυχή του ντοκυμαντέρ ωστόσο, το ζητούμενο είναι μέσω της έκφρασης και του τρόπου του καθενός, η ουσία πίσω απο τα πολλά λόγια και τις πληροφορίες, μακριά απο τις θλούρες του παρελθόντος. Η Πόλεϊ δεν ανακρίνει, αλλά δε διστάζει να βάλει σε δύσκολη θέση τα μέλη της οικογένειας της, της στενής και της ευρύτερης, με την αποστασιοποίηση της. Ηθοποιός με γονίδια ηθοποιού, σκαλίζει το ρόλο της νεκρής μάνας, θέτοντας ερωτήματα για τον πατέρα της, φτάνοντας στο σημείο να αποσπάσει με χειρουργική ψυχραιμία και στεγνή αίσθηση δομής και σταθερού ρυθμού, συναισθήματα για τη μέρα της κηδείας και τα ενσταντανέ της παιδικής της ηλικίας, λες κι εκείνη ήταν απούσα απο τις ίδιες τις μνήμες της. (Εκ των υστέρων, η ταινία που η Πόλεϊ σκηνοθέτησε, το Away from Her, με ηρωίδα την χτυπημένη απο άνοια Τζούλι Κρίστι, δεν είναι παρά μια περίτεχνη μάσκα για μια αιώνια ερωμένη που δραπετεύει νοητικά και ψυχικά απο μια μεγάλη αγάπη, βρίσκοντας καταφύγιο στην αγκαλιά ενός άλλου, προκαλώντας διπλό πόνο). Οι Ιστορίες της Ζωής Μας είναι μια έξυπνη αναπαράσταση, φαινομενικά εσωτερικής κατανάλωσης, αλλά προικισμένη με λεπτομέρειες που προϋποθέτουν την υπομονή εκ μέρους του θεατή που θέλει πολύ να ασχοληθεί με το τι είχε συμβεί και να διαπιστώσει το θάρρος μιας δημιουργού που δεν εμπιστεύεται τη μνήμη, αλλά προσπαθεί φιλότιμα και εντελώς καλλιτεχνικά να τις φωτίσει με μαρτυρίες.