Έχοντας ως συγγενική αφηγηματική αφετηρία το Ένας Χωρισμός του Φαραντί, χωρίς την ίδια ένταση των στιγμών του αλλά με το ασφυκτικό φόντο του διαμερίσματος να καθορίζει τις πράξεις των ηρώων, το δράμα αυτό από το Ιράν, που πρωτοπαίχτηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας του 2014, είναι μια ακόμη περίπτωση ενδιαφέροντος ανθρωποκεντρικού κινηματογράφου από τη συγκεκριμένη χώρα. Η ευθύνη των επιλογών, ακόμη κι όταν γίνονται από απερισκεψία, είναι το θέμα με το οποίο ο Τζαβιντί θα φτάσει τελικά μέχρι τα όρια του θρίλερ, έχοντας ως σύμμαχο την πίεση του χρόνου που λειτουργεί υπέρ της ταινίας, και αν ευθύνεται για μικρές υπερβολές, η απουσία διδακτισμού δίνει στο τέλος θετικό πρόσημο στη δουλειά του.