Ο Σκοτ Χικς του Shine έχει εξελιχθεί σ’ έναν πιο εικαστικό Λάσε Χάλστρομ, διασκευάζοντας ιστορίες δραματικές με υγρά βλέμματα, απωθημένους έρωτες και έγκυες σιωπές, διανθίζοντάς τες με το ταλέντο του στην έγχρωμη αποτύπωση του περιβάλλοντος χώρου - το φινάλε αγγίζει τα όρια της σπαρταριστής κωμωδίας, με την αισιοδοξία να διαδέχεται τη ρομαντική τραγικότητα, σε μια αέναη, αργή κίνηση. Πρόκειται για μια ακόμη μεταφορά του εξαιρετικά ευπώλητου κομψού «αρλεκινίστα» Νίκολας Σπαρκς. Αν συγκρίνουμε το Δικός σου για πάντα με το Ημερολόγιο, τότε το δεύτερο θα έπρεπε να πάρει το Νόμπελ (τόσο ανούσια και αδικαιολόγητα μακρόσυρτη και ξεχαρβαλωμένη είναι η συνεύρεση του πανέξυπνου, πανέμορφου, υπερευαίσθητου, παντοδύναμου και σοφού αλλά... πεζοναύτη  Έφρον με την αγέρωχη, συμπλεγματική και «σβησμένη» μάνα ενός ιδιοφυούς και πολύ ταλαντούχου μικρού αγοριού, που της λείπουν τόσο πολύ η αγάπη και το φωτογενές σεξ). Το κλαμπ των μοναχικών καρδιών λαμβάνει χώρα σε μια υπέροχη φάρμα με σκύλους, δίπλα σε ανθισμένα λουλούδια και γραφικές λίμνες, με απειλή την επικίνδυνη γέφυρα (που τρίζει από την αρχή) και τον τσαντισμένο σερίφη του χωριού. Υποψιάζομαι πως τα αξεπέραστα κενά της ιστορίας οφείλονται στην ακλόνητη πίστη του φανατικού χριστιανού Σπαρκς, γεγονός που τροφοδοτεί τη πεποίθησή του πως η ζωή και ο θάνατος, με τον έρωτα στο ενδιάμεσο, επιβεβαιώνονται από την ουράνια δύναμη και απλώς διαταράσσονται απο ενοχλητικούς εξωγενείς παράγοντες για χάρη του δράματος.