Ίσως η καλύτερη ελληνική ταινία της σεζόν, οι Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη δεν έχουν σπουδαία ή πρωτότυπη πλοκή αλλά σκηνοθετούνται σαν μια ποιητική τραμπάλα ανάμεσα στον νοσταλγικό ερωτισμό και έναν νεο-νουάρ κυνισμό. Οι πρωταγωνιστές, δύο επαγγελματίες δολοφόνοι, ο ένας συνειδητοποιημένος και στιβαρός ως άλλος Γουίλεμ Νταφόου και ο άλλος αποσυνάγωγος και ανώριμος, ποθούν τις λάθος γυναίκες και ο Δάσκαλός τους (ο Τάκης Μόσχος, που επέστρεψε μετά από πολυετή απουσία) φροντίζει να επαναφέρει τα πράγματα στην τάξη του αίματος. Ο Τριανταφυλλίδης μιλάει με πολλά κοντράστ, κυρίως με τρυφερά πανοραμίκ πάνω σε βίαιο περιεχόμενο, χωρίς να ξεχνάει τις αγαπημένες του ατάκες του δρόμου – φιλοσοφημένους αφορισμούς και one-liners με νόημα, αντί για νατουραλιστικό διάλογο. Κυριαρχεί η βραβευμένη από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου και εξαιρετικά ατμοσφαιρική σειρά από συνθέσεις του Boy, μαζί με την εκλεκτική χρήση των αξέχαστων τραγουδιών του Γούναρη.