Ιδιότυπη και ελλιπής βιογραφική συνέντευξη του Ντιέγκο Μαραντόνα από τον Εμίρ Κουστουρίτσα. Δεν νομίζω πως ο Κουστουρίτσα θέλησε να κάνει ένα συμβατικό ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα. Δεν είναι καλός δημοσιογράφος για να παραγγείλει έστω μια έρευνα διεξοδική για τον βίο και την πολιτεία του. Σαφώς και δεν ενδιαφέρεται για την αντικειμενικότητα γύρω από τον Αργεντίνο, αλλά με σχεδόν σκανδαλώδη εύνοια και εγωκεντρισμό τον τρατάρει σε μια αβανταδόρικη συνάντηση σαν ίσος προς ίσο.

Ο Σέρβος ταυτίζεται με το είδωλό του, με την άνιση πορεία του, την άγρια ποικιλία της ζωής του, τον οξύθυμο και αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα, το δράμα πίσω από τη φάση που τον αγιοποίησε (το Χέρι του Θεού, τι άλλο), την τεμπελιά και το μπαλαδόρικο και φυγόκεντρο ταλέντο του. Μια ντίβα χαριεντίζεται με μια άλλη ντίβα: αυτή είναι η ταινία. Και στο ενδιάμεσο, ο Κουστουρίτσα, του οποίου το ταλέντο είναι αναμφισβήτητο αλλά δεν έχει το τακτ να αφήσει σε μας το δικαίωμα να τον χειροκροτήσουμε με την ησυχία μας, αφού σπεύδει πρώτος να κάνει τη φιγούρα του, ξεδιπλώνει το χιούμορ του και μοιάζει να σκιτσάρει μια αποσπασματική παρωδία στο πλαίσιο που έχει προκαθορίσει.