Ξεκινώντας με μια θριλερική σκηνή που καταλήγει σε μια έκρηξη βίας, η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας αφήνει την εντύπωση ενός μεταναστευτικού δράματος ειπωμένου όχι με τη συνήθη συνταγή του κοινωνικού ρεαλισμού αλλά με μια essence έντασης και μυστηρίου.

 

Στην πραγματικότητα, αν και δίνεται χώρος στη μεταναστευτική εμπειρία, άλλη είναι η ατζέντα του έργου, η οποία εξυπηρετείται και από το άθλημα που επιλέχθηκε ως επάγγελμα του ήρωα, εκείνο της ελληνορωμαϊκής πάλης, με τρόπο που δεν κάνει να αποκαλύψουμε. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, διαπιστώσαμε ότι η μυστικοπάθεια εξυπηρετεί μεν το μυστήριο, αλλά μάλλον λειτουργεί περισσότερο ως «αντίπαλος» της ταινίας, καθώς η κύρια θεματική της εισάγεται κάπως καθυστερημένα, αν και όχι από το πουθενά, ελαττώνοντας έτσι τον αντίκτυπο του φινάλε της.

 

Πάντως, η τάση της διαφοροποίησης της συνήθους φεστιβαλικής φόρμας με την… παρείσφρηση θριλερικών στοιχείων κατά τη μεταχείριση ανάλογων θεμάτων παραμένει ευπρόσδεκτη – πιστεύουμε ότι θα συμφωνήσουν μαζί μας αρκετοί θεατές.