Η προσελήνωση της αμερικανικής διαστημικής αποστολής Απόλλων 11 το 1969 αποτέλεσε για αρκετούς έναν θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης και της τεχνολογικής προόδου, για άλλους μια ακόμα πράξη στο (παράλογο) δράμα του Ψυχρού Πολέμου, για μερικούς μια αναίτια σπατάλη των κρατικών πόρων. Μπορούν να ισχύουν και τα τρία ταυτόχρονα, αλλά η κατάκτηση του φεγγαριού έχει και μια ρομαντική διάσταση. Διαχρονικά, το φεγγάρι υπήρξε το διεθνές σύμβολο των ερωτευμένων, η διέξοδος των βασανισμένων ποιητών, μία από τις ελάχιστες πηγές ρομαντζάδας που αδυνατεί να στραγγίξει ο αυξανόμενος με γεωμετρική πρόοδο κυνισμός. Μπορεί οι άνθρωποι της αποστολής να μην μπόρεσαν να φέρουν το φεγγάρι στη Γη με λάσο για την αγαπημένη τους, όπως τάζει ο Τζορτζ Μπέιλι στην Μέρι στο It’s a Wonderful Life, αλλά κατάφεραν να πατήσουν οι ίδιοι στο φεγγάρι, φέρνοντας πίσω οπτικοακουστικό υλικό και το κατόρθωμα της «κατάκτησής» του. Ας μην ξεχνάμε ότι η ερωτική «κατάκτηση» και η αδυναμία της, απαρτίζουν τον (αναθεωρούμενο) πυρήνα του ρομαντισμού.

 

Από αυτή τη σκοπιά, επόμενο ήταν κάποτε να στηθεί ρομαντική ταινία γύρω από την προετοιμασία της αποστολής του Απόλλων 11. Η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι η παμπόνηρη διαφημίστρια που προσλαμβάνεται από το επιτελείο του προέδρου Νίξον για να αναμορφώσει το δημόσιο προφίλ της NASA, ο Τσάνινγκ Τέιτουμ ο σοβαροφανής, all American υπεύθυνος εκτόξευσης. Οι ερωτικές αντεγκλήσεις πατούν στην παράδοση της screwball κομεντί, καθιστώντας την πρώτη ώρα σκέτη λιχουδιά για τους φίλους του είδους. Στη συνέχεια ο τόνος κάπως σοβαρεύει, η αποστολή έρχεται στο προσκήνιο και το αμερικανικό φρόνημα χαϊδεύεται, αλλά ο Νίξον στηλιτεύεται. Κι εκεί που είσαι έτοιμος να πετάξεις λευκή πετσέτα, έρχεται η σεκάνς της προσελήνωσης, που θα ικανοποιήσει τους φίλους της γνωστής, κιουμπρικικής θεωρίας συνωμοσίας, χωρίς να τους δικαιώνει, θα τέρψει τους γατόφιλους και θα προσγειώσει την ταινία ομαλά στους διαδρόμους μιας ανέφελης, ψυχαγωγικής θερινής προβολής.