Στη «Χώρα της Σκιάς» του Ρίτσαρντ Άτεμπρο, ένα καλό αν και παραγνωρισμένο δράμα από το 1993, ο Άντονι Χόπκινς είχε υποδυθεί τον συγγραφέα του χρονικού της Νάρνια, Κ. Σ. Λιούις, στη φάση που η χριστιανική του πίστη είχε κλονιστεί εξαιτίας του θανάτου της συζύγου του από καρκίνο. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο βραβευμένος με 2 Όσκαρ ηθοποιός ενσαρκώνει μια ακόμη τεράστια προσωπικότητα, τον Σίγκμουντ Φρόιντ, στα πρόθυρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν επιδίωξε και πέτυχε μια συνάντηση και εκ βαθέων συζήτηση με τον Λιούις, όπως τον υποδύεται ο Μάθιου Γκουντ, για να τον ρωτήσει ακριβώς αυτό: πώς είναι δυνατόν ένας σοβαρός ακαδημαϊκός με διακεκριμένες σπουδές στην Οξφόρδη να είναι θρήσκος;

 

Επεκτείνοντας ελαφρώς τους δυο χαρακτήρες του ομώνυμου θεατρικού έργου του Μαρκ Σεν Ζερμέν (έχει μεγαλύτερο ρόλο ο χαρακτήρας της Άννας, της κόρης του Φρόιντ, που θεμελίωσε την παιδoψυχιατρική), ο σκηνοθέτης Ματ Μπράουν εννοείται πως δεν διαταράσσει τη μονομαχία σκέψης και προθέσεων δυο ανθρώπων που δεν έχουν κάτι να χωρίσουν πέρα από τις πεποιθήσεις τους, και φυσικά βασίζεται στις ερμηνείες. Ο Μάθιου Γκουντ διατηρεί μια ραφινάτη, βελούδινη αντίσταση στη μέθοδο του διάσημου ψυχιάτρου, ακόμη κι όταν με τα χίλια ζόρια δέχεται να εκμυστηρευτεί την τραυματική του εμπειρία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την απώλεια του κολλητού του και την υπόσχεση που του έδωσε πως θα προσέχει τη μητέρα του − αυτό το τελευταίο προβληματίζει και διασκεδάζει τον δόκτορα! Σε μια ανταποδοτική χειρονομία, ο Λιούις βάζει κυριολεκτικά το χέρι στο στόμα του Φρόιντ για να τον βοηθήσει να βγάλει μια προσθετική οδοντοστοιχία, ανακουφίζοντάς τον από τους αφόρητους πόνους. Έναν μήνα αργότερα, ο γνωστότερος ψυχαναλυτής που έζησε ποτέ θα ήταν νεκρός από καρκίνο, η κόρη του θα ζούσε για τα επόμενα 40 χρόνια με τη συμβία που ο πατέρας δεν παραδέχθηκε τόσο εύκολα, και ο Λιούις θα ξεπερνούσε την ηττοπάθειά του για να γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους συγγραφείς παιδικής, και όχι μόνο, λογοτεχνίας, ειδικά με τη χριστιανική παραβολή του. Συναντήθηκαν άραγε στ’ αλήθεια; Οι δημιουργοί της ταινίας, όπως και ο Αρμάντ Νίκολι, συγγραφέας της «Ερώτησης του Θεού», το θεωρούν πολύ πιθανό. Η φανταστική ανταλλαγή οντολογικών και υπαρξιακών ερωτημάτων παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον και είναι περιττό να αναφερθεί πως το μονοχρωματικό, μουντό και ακαδημαϊκό φιλμ «μυρίζει» θέατρο από μακριά. Αυτό που ξεχωρίζει είναι η ικανότητα του Μπράουν να αναδείξει την επιθετικότητα στο παίξιμο του Χόπκινς, και κυρίως να διακρίνει την τάση του χαρακτήρα του να υπεραναλύει από έξη και σχεδόν τακτικιστική διαστροφή εκεί που οι περιστάσεις στρέφονταν προς την παρέμβαση του συναισθήματος.