Ο σκηνοθέτης του γουέστερν "Τσεκούρι από Κόκκαλο" βρήκε πολύ κακές τις ταινίες των Ινιάριτου και Ταραντίνο

Ο Σ. Κρεγκ Ζάλερ

Ο Σ. Κρεγκ Ζάλερ κάνει στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο φέτος με το αιματοβαμμένο γουέστερν-θρίλερ Τσεκούρι από Κόκκαλο που κυκλοφορεί στους θερινούς κινηματογράφους στις 21 Ιουλίου από την WEIRDWAVE. Ο Ζάλερ μιλάει για το πώς βλέπει τα δύο άλλα γουέστερν της χρονιάς, τις απογοητεύσεις που ένιωσε μέχρι να τα καταφέρει και τις ελπίδες του για το μέλλον.

—Ποια ήταν η έμπνευση για την ταινία; 

Είμαι μεγάλος θαυμαστής των γουέστερν, και αυτό είναι το πέμπτο που έχω γράψει. Με όρους έμπνευσης, είχα γράψει ένα βιβλίο (Wraiths of the Broken Land), ένα άγριο γουέστερν που διαδραματίζεται την ίδια περίοδο. Σκεφτόμουν να σκηνοθετήσω κάτι, αφού σε αυτό το σημείο της καριέρας μου είχα ήδη πουλήσει είκοσι διαφορετικά σενάρια στο Χόλιγουντ και κανένα από αυτά δεν έγινε τελικά ταινία, κάτι που ήταν πολύ απογοητευτικό. Επιπλέον είχα και την εμπειρία του διευθυντή φωτογραφίας, αλλά και του θεατρικού σκηνοθέτη. Οπότε σκεφτόμουν να κάνω κάτι – το πιο πιθανό ένα θρίλερ. Όταν όμως μίλησα με τον παραγωγό μου αλλά και με τον ατζέντη μου και οι δύο με ρώτησαν αν θα μπορούσα να κάνω ένα γουέστερν.

Αλλά και το The Hateful Eight έγινε μόνο και μόνο επειδή ο Κουεντίν Ταραντίνο είναι αυτός που είναι και μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα. Οπότε πιστεύω πως και οι δυο αυτές ταινίες ήταν γιγαντιαίες και τιτάνιες επιτυχίες, αλλά και μεγάλες αποτυχίες. Δεν γνωρίζω αν θα το δει κανείς αυτό σαν να αντικατοπτρίζει κάποιο ενδιαφέρον στο είδος των γουέστερν.

Προτιμώ να γράφω γουέστερν από θρίλερ και με ρώτησαν αν θα μπορούσα να προσαρμόσω το Wraiths of a Broken Land σαν μια ταινία χαμηλού προϋπολογισμού. Για μένα όμως, το να έπαιρνα ενενήντα χιλιάδες λέξεις και να τις χωρέσω στη διάρκεια μιας ταινίας δεν μου φαινόταν ιδιαίτερα δημιουργικό. Θα χρειαζόταν να αφαιρέσω πάρα πολλά και η ταινία θα φαινόταν πολύ «λίγη» μπροστά στο βιβλίο. Οπότε τους είπα, αντί γι αυτό αφήστε με να γράψω ένα άλλο γουέστερν-διάσωσης, παίζοντας όμως με διαφορετικά πράγματα, όπως να επινοήσω τη δική μου φυλή Ινδιάνων. Κάτι που προέρχεται από τις σχολές της μυθοπλασίας των χαμένων φυλών – πιο κοντά στον H. Rider Haggard, παρά στην παράδοση των γουέστερν. Κάπως έτσι λοιπόν συνέλαβα την ιδέα και σίγουρα δεν υπήρχε άλλη ταινία που προσπάθησα να μιμηθώ.

—Υπήρξε κάποια αντίδραση από κάποιον που αναμίχθηκε στην ταινία σε σχέση με το ότι θα ήταν γουέστερν; Είναι ένα είδος που αναγεννήθηκε φέτος, αλλά φαντάζομαι πως είναι επίσης ένα είδος που συνήθως αντιμετωπίζεται με δισταγμό.  

Τα Στούντιο νιώθουν σίγουρα ανασφάλεια να βάλουν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε ένα γουέστερν υψηλού προϋπολογισμού, αλλά ο λόγος για τον οποίο αναμίχθηκαν ήταν γιατί είναι ένα είδος που μου αρέσει πολύ να κάνω. Είχα κάποια επιτυχία, τουλάχιστον με όρους πώλησης δυο σεναρίων και δυο μυθιστορημάτων του είδους και είναι κάτι που ξέρω να γράφω καλύτερα από το καθαρόαιμο θρίλερ. Απλώς δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα το πηγαίναμε στα στούντιο και θα πληρώνανε γι αυτό

Σίγουρα ελπίζω να έχουμε μια αναγέννηση του γουέστερν. Σχετικά με το The Revenant αυτό έγινε αφού ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο είναι τεράστιο αστέρι και ο Ιναρίτου μεγάλος σκηνοθέτης. Πιστεύω όμως πως η ταινία είναι η χειρότερη που έχω δει τα τελευταία πέντε χρόνια, τελείως κενή, φρικτή και διδακτική. Ήταν απλώς απαίσιο –χωρίς χιούμορ και χαρακτήρες, και ό,τι θα ήθελα πραγματικά να δω σε μια ταινία. Όμως αυτή η ταινία έγινε γιατί είχε μαζί της αυτούς τους δυο ανθρώπους.

Αλλά και το The Hateful Eight έγινε μόνο και μόνο επειδή ο Κουεντίν Ταραντίνο είναι αυτός που είναι και μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα. Οπότε πιστεύω πως και οι δυο αυτές ταινίες ήταν γιγαντιαίες και τιτάνιες επιτυχίες, αλλά και μεγάλες αποτυχίες. Δεν γνωρίζω αν θα το δει κανείς αυτό σαν να αντικατοπτρίζει κάποιο ενδιαφέρον στο είδος των γουέστερν.

Ως κάποιος που προσπαθεί να κάνει γουέστερν μέσα στο σύστημα του Χόλιγουντ από το 2006, έχω ακούσει μερικές φορές ανθρώπους να αναρωτιούνται, «Επιστρέφουν τα γουέστερν;» Να αναρωτιούνται γι αυτό με αφορμή το 3:10 to Yuma, το οποίο βρήκα μέτριο, ή το True Grit. Μου άρεσε το The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford αλλά δεν πήγε καλά. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι που πληρώνουν για να γίνονται ταινίες θα αποφασίσουν ότι είναι το είδος που είναι ελκυστικό και όχι απλώς συγκεκριμένοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες.

—Η ταινία σου είναι από τα δυο φετινά γουέστερν που πρωταγωνιστεί ο Κερτ Ράσελ. Με το The Hateful Eight του Ταραντίνο κάνετε καλό δίδυμο.

Ο Κουεντίν ήρθε στην πρεμιέρα της ταινίας, καθόταν πολύ κοντά μου και είχε ξεκαρδιστεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Αλλά σε σχέση με το «δίδυμο» πιστεύω πως είναι δυο πάρα πολύ διαφορετικές ταινίες. Γενικά είμαι μεγάλος φαν του Ταραντίνο. Το The Hateful Eight, δεν θα έλεγα πως είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες του. Βρήκα πολλές από τις ερμηνείες πολύ θεατρικές για το γούστο μου, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν καλή και απόλαυσα σε πολλά σημεία την πλοκή. Δεν βρίσκω παραλληλισμούς μόνο και μόνο επειδή ο Κερτ Ράσελ παίζει σε δυο γουέστερν την ίδια περίοδο. Όμως προφανώς με Τσεκούρι από Κόκκαλο, προσπάθησα με διάφορους τρόπους να κάνω ένα γουέστερν που θα έχει πολλά κλασσικά στοιχεία των γουέστερν, τόσο σε όρους περιπέτειας στον φυσικό χώρο, όσο και των χαρακτήρων που εξελίσσονται όσο γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Υπάρχει ένα ισχυρό συστατικό μυστηρίου, όπως στο Hateful Eight, και κατά κάποιον τρόπο πιστεύεις πως κάτι έχεις μάθει για τους χαρακτήρες, που δεν έχεις μάθει τελικά, αφού πρόκειται περισσότερο για μια σειρά από μηχανορραφίες. Είναι πολύ διαφορετικές ταινίες. Σίγουρα προτιμάω τη δουλειά του Κερτ στη δική μου ταινία – προτιμώ πιο έξυπνα και συγκροτημένα πράγματα. Η δεύτερη πιο αγαπημένη μου ερμηνεία του Κερτ Ράσελ είναι μάλλον το Dark Blue. Στην πραγματικότητα μου άρεσε πιο πολύ στο Death Proof παρά στο Hateful Eight.

—Αυτό ήταν το σκηνοθετικό σου ντεμπούτο. Πιστεύεις πως ήταν ένας βίαιος τρόπος εκμάθησης;

Δεν θα το έλεγα. Μπήκα με την εμπειρία του διευθυντή φωτογραφίας και έχω γυρίσει ταινίες με πολύ λιγότερα εφόδια, όταν είχα προσπαθήσει να κάνω τα εξήντα χιλιάδες δολάρια κάποιου μια ταινία που γύριζα σε Super 16 να μοιάζει με ταινία δυο, τριών, ή τεσσάρων εκατομμυρίων. Οπότε καταλάβαινα τι είχα να κάνω εδώ. Είχα ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο από τη στιγμή που τέλειωσα το σενάριο.

Μετά το τέλος της πρώτης εβδομάδας, όταν κανένας δεν πίστευε πως θα τα καταφέρουμε, και οι άνθρωποι είδαν, «Ουάου, το κάναμε και συμβαίνει», άρχισαν όλοι να αποκτούν μεγαλύτερη πίστη ότι μπορεί να γίνει, αφού πέντε φορές μας είπαν πως με αυτά τα λεφτά αν χρειάζονταν τα διπλάσια γυρίσματα από αυτά που κάναμε τελικά,  η ταινία δεν θα μπορούσε να γίνει.

—Τι δουλεύεις για τη συνέχεια;

Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω μια νέα ταινία που λέγεται Brawl in Cell Block 99. Επίσης γράφω ένα νέο σενάριο για μια περιπέτεια, αλλά έχω και μια ιδέα για γουέστερν που ακόμα σκέφτομαι. Είναι πολλά τα χρόνια που έβλεπα κατά μέσο όρο τρία με τέσσερα πρότζεκτ το χρόνο να μην γίνονται ταινίες… Τώρα που έχω τη δυνατότητα να κάνω πράγματα, και απέδειξα πως μπορώ μέσα από το Τσεκούρι από Κόκκαλο, το οποίο οικονομικά πήγε πολύ καλά, θα αρπάξω αυτή την ευκαιρία και θα την εκμεταλλευτώ μέχρι τέλους!

[Πηγή: Deadline.com]