«Η ιστορία σου μου θυμίζει πολύ εκείνη την ταινία, τη Μέρα της Μαρμότας με τον Μπιλ Μάρεϊ» λέει στην πρωταγωνίστρια ο (ερωτευμένος) φίλος της, για να του απαντήσει εκείνη ότι δεν γνωρίζει ούτε την ταινία ούτε τον Μπιλ Μάρεϊ. Κάπως έτσι ο Κρίστοφερ Λάντον συνοψίζει όλη την ταινία του, λέγοντας πως λίγη σημασία έχει το ότι δεν κόπιαρε μόνο τη βασική ιδέα της ταινίας αλλά και ολόκληρα μικρότερα ευρήματα, μεταφέροντάς τα στο genre του νεανικού θρίλερ. Άλλωστε, ακριβώς λόγω του τελευταίου απευθύνεται κυρίως σε ηλικίες που δεν είναι υποχρεωμένες να ξέρουν τη Μέρα της Μαρμότας, που και αυτή κάπου θα βασίστηκε, αλλά τα παιδιά των '90s δεν ήταν υποχρεωμένα να ξέρουν, αφού σε τελική ανάλυση πηγαίνουν σινεμά για να διασκεδάσουν και όχι για να δώσουν εξετάσεις. Σε αυτήν τη λογική της αβάσταχτης ελαφρότητας που μοιάζει με πταίσμα όταν franchises εκατοντάδων εκατομμυρίων επαναλαμβάνονται κάθε τρεις και λίγο, το Happy Death Day διατηρεί το χιούμορ ψηλά και προσπαθεί να γίνει κάτι σαν το Βλέπω τον θάνατό σου της επόμενης γενιάς, αν θέλουμε να μιλήσουμε με τους όρους του είδους, κάτι που κατορθώνει σχετικά εύκολα και σε συνδυασμό με εμπορική επιτυχία που είχε στις ΗΠΑ αναμένεται να γεννήσει τα επόμενα χρόνια και μερικά ανούσια σίκουελ. Με κάθε τρόπο, αφηγηματικό και επιχειρησιακό, η κινηματογραφική ιστορία επαναλαμβάνεται.