Το Coco της Pixar και της Disney, ένας φαντασμαγορικός, εγκάρδιος φόρος τιμής στο Μεξικό, τα ήθη και τη μουσική του σπινθηρίζει και στροβιλίζεται, μια κινηματογραφική φιέστα με ήρωα τον 12χρονο Μιγκέλ που το μόνο που θέλει είναι να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει σαν τον Ερνέστο ντε λα Κρουζ, έναν παλιό τροβαδούρο και σταρ του σινεμά, αλλά η οικογένειά του σιχαίνεται τη μουσική και την απαγορεύει σαν να είναι κατάρα, αφού ο προπάππος του παράτησε τη γυναίκα του για να δοξαστεί. Κλέβοντας την κιθάρα του την ιερή Ημέρα των Νεκρών, ο Μιγκέλ περνάει στον άλλο κόσμο για να πάρει την ευχή του και από κει ξεκινά μια ξέφρενη περιπέτεια με μια απροσδόκητη ανατροπή.

 

Μετά τα συναισθήματα στα Μυαλά που κουβαλάς, η Pixar πραγματεύεται τον θάνατο, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του Coco διαδραματίζεται στο επέκεινα με πρωταγωνιστές σκελετούς, συγγενείς του Μιγκέλ ή θαμώνες του άλλου κόσμου που χορεύουν, φοβούνται το απόλυτο τέλος και πάντα ξεβιδώνονται για να επισκεφθούν τους συγγενείς τη μοναδική ημέρα που επιτρέπεται η διάβαση. Φυσικά, το κάνει με διασκεδαστικό τρόπο, φουλ μουσική και καταστάσεις που πηγάζουν από την τρυφερή, παιχνιδιάρικη προσέγγιση του πνεύματος της Disney. Κι ενώ στο ξεκίνημα τίποτε δεν προμηνύει πως το Coco δεν θα μπορούσε να γίνει με ανθρώπους και μπόλικες δόσεις ψηφιακής τεχνολογίας, το πέρασμα στην άλλη όχθη δικαιώνει τον Λι Άνκριτς, δημιουργό του Toy Story 2, που παντρεύει τη φαντασία του με μια σειρά από επινοητικές σεκάνς, συναρπαστικές σε σύλληψη και εκτέλεση.

 

Η Pixar πραγματεύεται τον θάνατο, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του Coco διαδραματίζεται στο επέκεινα με πρωταγωνιστές σκελετούς. Φυσικά, το κάνει με διασκεδαστικό τρόπο, φουλ μουσική και καταστάσεις που πηγάζουν από την τρυφερή, παιχνιδιάρικη προσέγγιση του πνεύματος της Disney.

Ναι, η ταινία γίνεται συχνά υπερβολικά συγκινητική και δεν αποφεύγει ένα επιφανειακό πατινάζ στην κουλτούρα του Μεξικού, από τη Φρίντα Κάλο μέχρι το φολκλόρ. Ωστόσο, ο ρυθμός, η ανάπτυξη των χαρακτήρων, η τελειότητα της εικονογράφησης και το twist στην πλοκή δένουν άψογα, το Coco (από το όνομα της γιαγιάς που περιμένει τον πατέρα της πριν κλείσει τα μάτια) πετάει και το τραγούδι «Remember Me» των Κρίστεν και Ρόμπερτ Λόπεζ, του νεότερου νικητή Oscar, Emmy, Grammy και Tony, είναι τόσο έξυπνα τοποθετημένο, και τόσο όμορφα γραμμένο, που πιθανότατα θα τον οδηγήσει σε νίκη στα βραβεία, όπως ακριβώς είχε συμβεί και με το «Let it go» στο Frozen.