Η πολύ συγκεκριμένη, σπάνια, εντελώς niche υποκατηγορία ταινιών με οδηγούς και γιατρούς ασθενοφόρων είναι τόσο μικρή, που βασικά περιλαμβάνει δύο, ομολογουμένως εντυπωσιακά δείγματα: το τρομερό και πολύ υποτιμημένο Bringing οut the dead του Μάρτιν Σκορσέζε από το 1999, με τον Νίκολας Κέιτζ, και το πολύ πρόσφατο Ambulance του Μάικλ Μπέι. Με διαφορά νοοτροπίας, φιλοσοφίας και αισθητικής τόσο χαοτικά μεγάλη, σαν να τις χωρίζει όντως ένας αιώνας, τα Σταυροδρόμια της Ψυχής πραγματεύονταν τον θάνατο με έναν ευδιάκριτα, αλάνθαστα σκορσεζικό τρόπο, ενώ το Ασθενοφόρο (της κολάσεως) ήταν όλο υστερικό θέαμα και Έιζα Γκονζάλες, με τον Μπέι, εννοείται, σε αμόκ, ως συνήθως, για το τίποτε.

 

Αν, τώρα, έρθει να προστεθεί ένα τρίτο «έργο» στο ολιγομελές κλαμπ του είδους, καλύτερα να έχει κάτι σοβαρό ή πρωτότυπο να προσθέσει. Η Πόλη της Ασφάλτου, που στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Καννών του 2023 είδαμε ως Black Flies, όχι μόνο αδυνατεί να βρει λόγο ύπαρξης και να αρθρώσει τα ίδια του τα λόγια, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά μοιάζει και να μελέτησε και τους δυο προκατόχους του ενδελεχώς για να προσπαθήσει να γίνει το παιδί της ανίερης ένωσής τους! Πρωταγωνιστεί ένας νεαρός βοηθός σε ασθενοφόρο, ο Κρος (ο Τάι Σέρινταν παίρνει το ρόλο του πολύ σοβαρά, όπως αναμενόταν), που διαβάζει για να πάρει πτυχίο Ιατρικής και μαθητεύει δίπλα στον σκληρότερο, τον Τζιν Ρατκόφσκι του Σον Πεν. Ο ρόλος προοριζόταν για τον Μελ Γκίμπσον, ο οποίος σίγουρα θα προσέδιδε στη μαυρίλα της ψυχής του το γνωστό του χιούμορ από τα αυστραλέζικα σαλούν, αλλά ο Πεν δεν τον αφήνει σε ησυχία.

 

Επίσης εκπρόσωπος της σχολής της νικοτίνης και της σταράτης κουβέντας, καταφεύγει σε ανορθόδοξες μεθόδους για πρακτικούς και ανθρωπιστικούς λόγους, προκαλώντας απανωτά ηθικά μπερδέματα στον καλοπροαίρετο Κρος και βέβαια στους συναδέλφους που τον γνωρίζουν, τον εκτιμούν αλλά και τον φοβούνται. Με λίγα λόγια, ο Πεν κάνει το θεριό που παίζει με τη φωτιά σε μια περιπέτεια εκκωφαντική και ανυπόφορη, υπερμονταρισμένη και εμφατική ad nauseam, που προσπαθεί να εγκλιματίσει τον θεατή στην κόλαση, ωστόσο όχι με μεταφυσικές μεταφορές ή ποιητικές προθέσεις αλλά με ψευτορεαλιστικούς όρους και παρωχημένη «πυγμή». Σκηνοθετημένη από τον Γάλλο Ζαν Στεφάν Σοβέρ, ήταν το χαμηλό σημείο του περσινού φεστιβάλ.