Υπεύθυνος για το απολαυστικό About a boy αλλά και για το καταγέλαστο Τwilight: New Moon, ο Κρις Γουάιτζ επιχειρεί μια στροφή στο σινεμά τρόμου, αξιοποιώντας τον μεγάλο μπαμπούλα της εποχής, την τεχνητή νοημοσύνη. Το τέρας της υπόθεσης είναι μια εικονική βοηθός τύπου Alexa και Siri, αλλά πολύ πιο αναπτυγμένη. Τις απειλητικές της διαθέσεις πληροφορούμαστε με το καλημέρα, μέσα από μια εισαγωγική σεκάνς σαν εκείνες τις υπερβολικά δυναμικές και σαματατζίδικες που στόχο έχουν να μη ζητήσει ο θεατής τα λεφτά του πίσω εντός δέκα λεπτών από την έναρξη της ταινίας –παλιότερα ήταν κανόνας σε αρκετές αλυσίδες multiplex στις ΗΠΑ– ή να μη σταματήσει την παρακολούθησή της στην πλατφόρμα.

 

Στη συνέχεια η ΑΙ βρίσκει νέα οικογένεια, ανοίγει παρτίδες με καθένα από τα μέλη της και, σαν άλλη Megan, τα προστατεύει, ενίοτε με αιματηρό και υπερβάλλοντα ζήλο. Όχι τυχαία, όπως η Megan, έτσι κι αυτή η ταινία ανήκει στην Blumhouse. Μόνο που η συνήθης επιμέλεια που περιμένουμε από τις παραγωγές του στούντιο εδώ λάμπει διά της απουσίας της. Πρόκειται για μια κακουργηματικά ανερμάτιστη δημιουργία, για έναν κακοφορμισμένο αχταρμά, με ιδέες που συστήνονται και εγκαταλείπονται, με κάθε ηθοποιό να παίζει στη δική του ταινία και τον αφηγηματικό ρυθμό να πηγαίνει περίπατο.

 

Αναμφίβολα από τις χειρότερες ταινίες τρόμου που έχει πάρει διανομή τα τελευταία χρόνια. Αν όμως ο δημιουργός της βγει και αποκαλύψει ότι ζήτησε από το ChatGPT να γράψει το σενάριο της ταινίας και να κάνει τα storyboards, σε μια προσπάθεια να στηλιτεύσει μετα-κινηματογραφικά τις βλαβερές συνέπειες και τα κακώς κείμενα της τεχνητής νοημοσύνης, θα το πάρουμε πίσω και θα υποκλιθούμε στην τόλμη του πειράματος.