Ο έμπειρος Νίκος Ζαπατίνας σκηνοθετεί μια καλόκαρδη κωμωδία που βασίζεται στο δοκιμασμένο μοτίβο του buddy movie, με αξεσουάρ το επίσης γνώριμο εύρημα της παρεξήγησης.

 

Ήρωες είναι δυο αγαπημένοι παιδικοί φίλοι με συμπληρωματικό χαρακτήρα, οι οποίοι μεγάλωσαν, αλλά δεν στέριωσαν ποτέ σε μόνιμη δουλειά ή στην ασφάλεια της οικογένειας και περιφέρονται σαν φτωχοδιάβολοι, με περιστασιακή απασχόληση, πολλά παιδιαρίσματα, έρμαια της περίστασης και της καλοσύνης των ξένων.

 

Καταλήγουν στη Νάξο, περιμένοντας τη νονά του ενός να αποδημήσει, αλλά το μοιραίο δεν συμβαίνει και, αντ' αυτού, φιλοξενούνται σε ένα ωραιότατο παραθαλάσσιο σπίτι και πιάνουν φιλίες με ένα νεαρό ζευγάρι (Ελληνίδα και Γερμανός) που κάτι γνωρίζει αλλά δεν τους το λέει.

 

Η μεγάλη αστοχία του Περιμένοντας τη Νονά είναι πως προσπαθεί να αφηγηθεί χαλαρά μια υποτυπώδη ιστορία και να τη σφίξει με σύγχρονο ρυθμό και slapstick διάθεση, αλλά γυρνάει (πολύ) πίσω τον χρόνο στις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, οι οποίοι παίζουν, και συχνότατα παιχνιδίζουν, σαν κωμικοί του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '60, ακυρώνοντας έτσι οποιαδήποτε επαφή της ταινίας με την πειστικότητα, την αληθοφάνεια και το σήμερα.