Καλύτερα στο χώμα παρά πίσω στο σπίτι. Η δεύτερη μεταφορά του Νεκρωταφίου Ζώων, της ιστορίας της βέβηλης επαναφοράς στη ζωή ενός σκύλου και ενός κοριτσιού που πέθαναν και τάφηκαν σε μια απομακρυσμένη περιοχή με μεταφυσικές παρενέργειες, μετά την πρωτότυπη της Μέρι Λάμπερτ, δεν προδίδει το πνεύμα και τους μηχανισμούς του Στίβεν Κίνγκ (σε μία από τις πιο μεστές στιγμές της αχανούς εργογραφίας του), τρομάζει όταν χρειάζεται, δημιουργεί εφιαλτική ατμόσφαιρα όποτε δραπετεύει από την κλασική θαλπωρή της απειλούμενης οικογένειας, αλλά δεν αποφεύγει δύο βασικές αδυναμίες:

 

Δεν εμπιστεύεται τη δύναμη ενός πιο ρευστού μοντάζ, κόβοντας συχνά και άτσαλα τη δράση, και θεωρεί δεδομένες κάποιες άστοχες επιλογές, όπως η μετακόμιση της οικογένειας με δύο ανήλικα παιδιά σε ένα όμορφο σπίτι ακριβώς δίπλα σε έναν επικίνδυνο αυτοκινητόδρομο και η ανάθεση του πρωταγωνιστικού ρόλου στον στέρεο, λογικό, ελάχιστα επιρρεπή σε οποιοδήποτε κλονισμό Τζέισον Κλαρκ, ο οποίος παίζει τον πατέρα - γιατρό - σύζυγο μιας γυναίκας με προβληματικές και αξεπέραστες παιδικές μνήμες.