Έχοντας χάσει πάρα πολλά χρήματα με τις περιπέτειες του Βαλέριαν σε άγνωστους πλανήτες, ο Λικ Μπεσόν επέστρεψε σε μια δοκιμασμένη συνταγή. Το 1990 η «Νικίτα» του ήταν ένα υπόδειγμα ανάπτυξης γυναικείου χαρακτήρα που πρωταγωνιστεί σε action ταινία και δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα την αντίστοιχη δουλειά που ήδη έκανε ο Τζέιμς Κάμερον σε αυτό τον τομέα.

 

Οι γυναίκες από τότε παίζουν σημαντικό ρόλο στις περισσότερες ταινίες του, χωρίς να υποβιβάζονται σε διακοσμητικά στοιχεία, και τώρα να που μια νεοφερμένη στον κινηματογραφικό χώρο καλείται να τον ξαναβάλει στον δρόμο των επιτυχιών.

 

Η Σάσα Λους είναι ως το τέλος μια στιβαρή παρουσία σε έναν ρόλο που έχει ξαναγίνει από τον ίδιο σκηνοθέτη, ο οποίος την περισσότερη ώρα προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι των ανατροπών αλλά και μια σειρά από sets που δεν κάνουν τη δράση να μοιάζει με αναμασημένο φαγητό.

 

Το κατορθώνει ως το τέλος, καθώς τα flashbacks του είναι διασκεδαστικά και γυρισμένα με ακρίβεια και το γαϊτανάκι που στήνει από ΗΠΑ, Ρωσία, πράκτορες και δολοφόνους ‒όλοι ανήμποροι να αντιδράσουν στην πολυτάλαντη Άνα‒ έχει τον ρυθμό και το χιούμορ που θα έπρεπε να ακολουθεί κάθε τέτοιο φιλμ, συν την Έλεν Μίρεν, απολαυστική ως το αδέκαστο και σκοτεινό πρόσωπο της KGB.