Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Γιώργος Πυρπασόπουλος ξεκινάει τη διασκευή του θεατρικού του Γιώργου Ηλιόπουλου ως μια γαλλική εκδοχή ενός ερωτικού δράματος, με κάποια ψήγματα της λεπτής ψυχολογικής απειλής και της σεξουαλικής εκκρεμότητας που ελλοχεύει στο Μάτια ερμητικά κλειστά. Κι ενώ ο Πυρπασόπουλος ψάχνει με κινηματογραφικό στήσιμο των πλάνων τη διαφορά ανάμεσα στο στυλ του γάμου ενός ζευγαριού επιτυχημένων αρχιτεκτόνων (την εταιρική επίφαση που λειτουργεί καλά τόσα χρόνια στη δημόσια εικόνα τους και την έχουν πιστέψει και υιοθετήσει και οι ίδιοι) και την ουσία της σχέσης, ξαφνικά το ύφος της ταινίας εκτροχιάζεται, η ανταλλαγή του λόγου παίρνει μεγαλόστομες διαστάσεις, η υπερβολή αντικαθιστά τη λογική και η κατάσταση θυμίζει επικίνδυνα το Serious Moonlight με τη Μεγκ Ράιαν και τον Τίμοθι Χάτον - που είναι τραβηγμένο και κακοπαιγμένο παράδειγμα προς αποφυγή.