Η ταινία διαδραματίζεται σ' ένα μικρό λιμάνι στον Νότο της Πελοποννήσου. Πρωταγωνιστής είναι ο Ιορδάνης Κύρογλου, άντρας με μεγάλη επιρροή και μέγας διδάσκαλος στη στοά των μασόνων. Ο Κύρογλου, με συνεργάτη του τον Γιατράκο, τον αρχηγό της αστυνομίας, προσπαθεί να συλλέξει πληροφορίες για την άφιξη του φορτηγού-πλοίου «Ναόμι», που μεταφέρει σιτάρι από τον Παναμά στο Ισραήλ. Η αναμονή του πλοίου αποτελεί τον κεντρικό άξονα της ταινίας, γύρω από τον οποίο ξετυλίγονται οι προσωπικές ιστορίες των ηρώων: του αρχηγού των Παλαιστινίων κομάντος Αμπντουλά αλ Φακίρ, της Εβραίας Σάρα Μπεν Σουσάν, κόρης του Κύρογλου, του Κουρτ, αρχηγού μιας ομάδας νεοναζί, του εκδότη της τοπικής εφημερίδας, και των 17 κοριτσιών που έχουν έρθει απ' τα ταραγμένα Βαλκάνια σε αναζήτηση μιας καινούριας πατρίδας.

 

Μια, ελπίζω, συνειδητή απόπειρα του Νίκου Κούνδουρου να μεταφράσει κινηματογραφικά το χάος με χάος, καθώς και ιστορικές παραπομπές, σύγχρονες αναφορές και μια συνεχή καταγγελία για τον φασισμό και τη βίαιη άσκηση εξουσίας. Το Πλοίο για την Παλαιστίνη μοιάζει πελαγωμένο σε μια θολή, πειραματική αφηγηματικότητα (άλλοτε εξομολόγηση απευθείας στην κάμερα, άλλοτε πυκνή και ακατανόητη ίντριγκα σε ατμόσφαιρα νουάρ μυστηρίου), άστοχη διεύθυνση ηθοποιών, και κυρίως βαριά και σπουδαιοφανή διάθεση να χωρέσει πολλά και αταίριαστα στοιχεία - και όλα αυτά σε μια ελλειμματική παραγωγή.