Το πρόβλημα με τις ταινίες τρόμου που βασίζονται υπερβολικά σε ένα σεναριακό twist και ουσιαστικά κατασκευάζονται με αφορμή αυτό είναι πως καταρρέουν σχετικά εύκολα, αν αυτό το twist δεν είναι και η πιο ευφυής ιδέα που θα σκεφτόταν κάποιος. Αυτό συμβαίνει κι εδώ, όπου, παρά την πολύ προσγειωμένη και δίχως υπερβολές ερμηνεία της Ναόμι Γουότς, η όλη περιπέτεια της ηρωίδας της μοιάζει τραβηγμένη από τα μαλλιά και δύσκολα μπορεί να πείσει έναν θεατή, πόσο μάλλον να τον τρομάξει. Σκηνοθετικά, ο Φάρεν Μπλάκμπερν δεν παίρνει ιδιαίτερα ρίσκα και προσαρμόζει τις βασικές σκηνές του ανάλογα με το είδος της απειλής, που άλλοτε ρέπει προς το φανταστικό κι άλλοτε στο πραγματικό, κατά την εξέλιξη του φιλμ.