Ένα ρομαντικό δράμα εποχής τοποθετημένο στη Γερμανία λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μια παντρεμένη γυναίκα ερωτεύεται παράφορα τον δάσκαλο του συζύγου της και όταν ο πόλεμος τους χωρίζει, η υπόσχεση ενός μεγάλου έρωτα είναι το μόνο που τους απομένει.


Αντίθετα με τους περισσότερους Γάλλους σκηνοθέτες, ο 67χρονος Πατρίς Λεκόντ δεν ανήκει σε καμία ευδιάκριτη κατηγορία, ούτε σε εκείνη των στυλάτων δραματικών, αλά σινεμά του δημιουργού, ούτε στη νεότερη φουρνιά του Μπεσόν και των επιγόνων, με το μυαλό στη δράση και στο μεγάλο κοινό. Είναι, και παραμένει, περισσότερο realisateur παρά metteur en scene. Καθόλου τυχαία, πολλές ταινίες του έχουν αρέσει ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, φυσικά σε ένα κοινό που δεν έχει πρόβλημα με τους υπότιτλους. Και στον υπόλοιπο κόσμο δεν έχει πάει άσχημα – θυμηθείτε τον Εραστή της Κομμώτριας που και στην Ελλάδα αγαπήθηκε ιδιαίτερα. Απλώς, κάνει ταινίες με στόρι, χωρίς να υπογράφει με πείσμα. Που σημαίνει πως, αν το στόρι πιάσει, έχουμε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, όπως στο Man on a Train με τον Τζόνι Χάλιντεϊ, ένα φιλμ που θεωρώ εξαιρετικό. Αν όχι, είναι σαν μην έγινε, όπως το ανεκδιήγητο Girl on the Bridge – δηλαδή μια ταινία που δεν κουβαλάει προσωπικά χαρακτηριστικά, σκηνοθετικά «σουσούμια» που μπορεί να διασκεδάσουν ως έναν βαθμό την όποια ανεπάρκεια.


Με την Υπόσχεση άργησε, αλλά έκανε κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια: το αγγλόφωνο ντεμπούτο του. Διασκευάζει Στέφαν Τσβάιχ και βάζει τον τηλεοπτικά γνωστό Ρίτσαρντ Μάντεν και τη Ρεμπέκα Χολ σε μια ερωτική προσμονή εποχής, με τον Άλαν Ρίκμαν να γνωρίζει τι γίνεται μεταξύ της νεότερης γυναίκας του και του υπαλλήλου που βοηθάει τον γιο του στα μαθήματα και μπαίνει στο σπίτι του ως διάδοχος και κατά κάποιον τρόπο αντικαταστάτης. Πέρα από την υπόσχεση, που σιγοβράζει και μένει εκκρεμής, όπως προστάζουν τα απαγορευτικά ήθη μιας άλλης κοινωνίας, το έργο δεν εκπέμπει ένταση ή έστω ζεστασιά, παρά μια μηχανική εξέλιξη. Κι εκεί που έλεγα πως ο Λεκόντ είναι «αόρατος» στην ταινία, κάνει μια επαναλαμβανόμενη, απότομη, σχεδόν σπαστική κίνηση της κάμερας (σαν τεχνητό ζουμ με ελαφρά μετατόπιση γωνίας λήψης), που θέλει να πει κάτι.