Αν η ζωγραφική και η γλυπτική, σε κάποια φανταστική, μυθολογική στιγμή παντρεύτηκαν, ο καρπός του έρωτά τους δεν μπορεί παρά να ήταν ο Άνσελμ Κίφερ, ο Γερμανός νεοεξπρεσιονιστής που γεννήθηκε στα ερείπια του πολέμου, το 1945, εγκατέλειψε τη Νομική, μαθήτευσε δίπλα στους Ντρέχερ και Άντες, επηρεάστηκε από τον Γιόζεφ Μπόιζ, και στοχάστηκε στη φιλοσοφία, τα μαθηματικά, τις επιστήμες, τις άλλες τέχνες, και κυρίως του μύθους, του σκανδιναβικούς και της χώρας του, ειδικά εκείνους που σφετερίστηκαν οι ναζί, με αποτέλεσμα στην πρώτη φάση της καριέρας του, να εγείρει σοβαρές ενστάσεις, να θεωρηθεί αντιδραστικός, ειδικά όταν βραβεύθηκε στην Μπιενάλε εκπροσωπώντας τη Γερμανία, να αποδράσει με έναν πιο συμβολικό τρόπο στα mixed media, να δημιουργήσει ολόκληρα καλλιτεχνικά πάρκα για να στεγάσουν τις μνημειώδεις δημιουργίες του, και τελικά να καταφύγει στον Νότο της Γαλλίας, μετά από προτροπή του Ζακ Λανγκ, για να έχει όσο χώρο και ελευθερία θέλει για να εκφραστεί ανενόχλητος.

 

Ο Βιμ Βέντερς, μάστερ στα κινηματογραφικά πορτρέτα μέσα από σημαντικά ντοκιμαντέρ, συλλαμβάνει την ποίηση ανάμεσα στο βιογραφικό του Κίφερ και τους σύγχρονους προβληματισμούς του, παραδίδοντας τον άνθρωπο Άνσελμ πέρα από τον καλλιτέχνη Κίφερ. Στο ντοκιμαντέρ του, που έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, ορθώς προτίμησε το 3D, όπως και τη δραματουργική μετάβαση της Πίνα Μπάους από τη σκηνή στην αληθινή ζωή, καθώς τα υλικά που χρησιμοποιεί δεν είναι απλά λάδια σε καμβάδες αλλά έχουν διαστάσεις, οργανική υφή και όγκους, προσκαλώντας το βλέμμα σε βάθος. Επιπρόσθετα, τοποθετεί τον Κίφερ στον χώρο και τον χρόνο με ένα συνεχές που δεν συναντάμε εύκολα σε τυπικά biopic καλλιτεχνών, και αναδεικνύει τις