Η μέριμνα στην πλανοθεσία φανερώνει, αναμφίβολα, γνώση του μέσου και η διαχείριση του ρυθμού και του φιλμικού χρόνου αρμόζει στο υπαρξιστικό σινεμά είδους στο οποίο θέλει να ανήκει αυτή η ιστορία ενός φιλήσυχου οινοποιού που δοκιμάζεται από τα χρέη, από τους συντοπίτες του, από έναν δραπέτη που τον κρατά όμηρο στο σπίτι του και από το παρελθόν του.

 

Μόνο που η κατάληξη είναι προφανής από το πρώτο ημίωρο, οι εκρήξεις του ήρωα, ώσπου να έρθει, αποδυναμώνουν τον αντίκτυπό της και η ιδιάζουσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται εμποδίζει τη μετάβαση από το ειδικό στο γενικό κι έτσι το αποτέλεσμα δεν ξεπερνά ποτέ τα όρια ενός φιλότιμου ντεμπούτου.