Με έμφαση στο παραδοσιακό σκίτσο που είναι μεν ψηφιακά επιμελημένο αλλά δίνει επιτυχώς την ψευδαίσθηση πως παρακολουθείς θέαμα που ξυπνά νοσταλγία και μέρες παιδικού προγράμματος ΕΡΤ, το Γιάκαρι παραπέμπει γενικώς στα χρόνια της αθωότητας πολλών μεγαλύτερων σε ηλικία σήμερα, ακόμα και με την επιλογή του θέματος ενός μικρού ινδιάνου που ζει την περιπέτεια παρέα με ένα αδάμαστο άλογο, όταν καταφέρνει να μιλήσει τη γλώσσα του.

 

Όλα αυτά σε εποχές πριν από την έλευση των λευκών και σε ένα περιβάλλον σχεδόν παραδεισένιο που ταυτίζεται με την ατέλειωτη ελευθερία. Ξεκάθαρα οικογενειακό θέαμα που πιθανόν, λόγω παλιάς κοπής, να συγκινήσει περισσότερο τους γονείς, αλλά και εξαιρετικά διδακτικό γύρω από τη σχέση μας με τα ζώα, τη φύση και μια εναλλακτική μορφή πολιτισμού που δύσκολα παρουσιάζεται σήμερα σε μικρά παιδιά.