Θαρραλέες εξομολογήσεις, τρεμάμενες φωνές, υγρά μάτια. Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, στις ταινίες τεκμηρίωσης, τα ντοκιμαντέρ δηλαδή, η απουσία κινηματογραφικού ενδιαφέροντος μπορεί να καλυφθεί από το θέμα και τη δύναμη του υλικού. Ναι, η Μητέρα του Σταθμού μπορεί να απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό από ομιλούσες κεφαλές, μα έχει σημασία και τι λέγεται. Κοινές, αλλά όχι και επαναλαμβανόμενες, οι μαρτυρίες της ταινίας φωτίζουν μια λιγότερο προβεβλημένη πλευρά του μετεμφυλιακού κύματος μετανάστευσης, μια ομάδα για την οποία ελάχιστα έκλαψε «ο καημός του Καζαντζίδη»: τις γυναίκες που, δίχως άλλη επιλογή, μετανάστευσαν στη Γερμανία με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, για να το δουν να ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα στις σκληρές συνθήκες της φάμπρικας.