Ανάλαφρη και δεξιοτεχνικά επιτηδευμένη, η ταινία του Τζόνι Το είναι ένας ύμνος στην αγαπημένη πόλη, το Χονγκ Κονγκ, και παράλληλα μια παρένθεση στα σκληρά αστυνομικά που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Ήρωας είναι ο Κέι, ένας πορτοφολάς, σπουργίτι όπως ονομάζεται στην αργκό της χώρας του, που κάνει μικροκλοπές με την παρέα του και όλα κυλούν φυσιολογικά, ώσπου μια μέρα μπαίνει στο διαμέρισμά του ένα αληθινό σπουργιτάκι (κακός οιωνός κατά τους φίλους του) και αιχμαλωτίζει με το φακό της Ρόλεφλέξ του μια πανέμορφη γυναίκα, που δεν σταματάει να τρέχει σαν κυνηγημένη. Αποδεικνύεται πως η Τσουνγκ Τσουν Λέι δουλεύει για έναν κακοποιό και πως ουσιαστικά του ανήκει, αφού εκείνος την περιμάζεψε και της έμαθε τα κόλπα. Η σχεδόν μαθητική παρέα των μικροαπατεώνων προσπαθεί να προστατεύσει τη νεαρή γυναίκα και μπλέκει σε ένα στοίχημα, που ο Το δεν χάνει την ευκαιρία να το στήσει μέσα στη βροχή, με ομπρέλες, αντιπαράθεση προσώπων και βλεμμάτων και άφθονο λικνιστικό στυλιζάρισμα. Η ματιά του Το στην πόλη είναι άκρως γοητευτική, και αυτό που ξεχωρίζει είναι το τζαζίστικο μουσικό σκορ του Ξαβιέ Ζαμό, ρετρό και ερωτικά υπαινικτικό, σε βαθμό που να προσθέτει στην ταινία την αισθησιακή ανταλλαγή σε νεκρό χρόνο, όπως στην Ερωτική Επιθυμία. Δυστυχώς, το σενάριο πέφτει σε κενό αέρος από το δεύτερο μέρος κι έπειτα, και αρχίζει να φαίνεται η ανεπάρκεια των ηθοποιών, ειδικά του μεγάλου αφεντικού, ως καρικατούρα μαφιόζου.