Μια ταινία της μόδας από τα ’60s σε σπονδυλωτή μορφή (portemanteau τις ονόμαζαν τότε, σαν τον καλόγερο που «παρκάρει» πολλά πανωφόρια στα κλαδιά του), σκηνοθετημένη από τον γουστόζο, τρυφερό, παρατηρητικό, υπερπαραγωγικό και συχνά άνισο Ιταλό σκηνοθέτη του «Κλέφτη Ποδηλάτων» και του υπέροχου «Κήπου των Φίντζι-Κοντίνι», Βιτόριο ντε Σίκα, για λογαριασμό του ανήσυχου παραγωγού Τζόζεφ Λεβίν, με πρωταγωνίστρια και στα επτά σκετς την πάντα υπέροχη Σίρλεϊ Μακλέιν, που εδώ ενσαρκώνει ισάριθμες πλευρές της αιώνιας γυναίκας με άξονα τη δράση και την αντίδρασή της στην απιστία. Βασικά, αλλάζει ωραία ρούχα και επιδεικνύει την εκφραστική της δεινότητα σε ένα ανάλαφρο γαϊτανάκι σχέσεων και καταστάσεων που δεν προλαβαίνουν ακριβώς να ολοκληρωθούν, άρα και να βγάλουν νόημα. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει την αγαπημένη του ιστορία. Προσωπικά, διασκέδασα με τους ιλαρούς και παράνομους εραστές που αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν ταυτόχρονα (ο μεγάλος Άλαν Άρκιν στο μεγάλο του «μπαμ», την εποχή του «Έρχονται οι Ρώσοι» και του η «Καρδιά είναι ένας μοναχικός κυνηγός») και με το μαγικό βλέμμα του Πίτερ Σέλερς ως «καμάκι» στην απελπισμένη χήρα στο επεισόδιο της κηδείας.