Οι Απίθανοι επιστρέφουν εντυπωσιακά και βιώνουν τη #metoo στιγμή τους όταν η Έλεν/Ελαστίνα, το μέλος της οικογένειας με τις λιγότερες ζημιές, δηλαδή τις παράπλευρες υλικές απώλειες σε καταστάσεις δράσης, καλείται από έναν εύπορο νοσταλγό της εποχής των σούπερ ηρώων, όταν ήταν νόμιμοι, να πείσει τον κόσμο, με δική του οικονομική πρωτοβουλιά και με την τεχνολογική υποστήριξη της εφευρέτριας αδελφής του, πως αξίζει τον κόπο να αναθεωρηθεί η περίοδος παρανομίας την οποία διανύουν, απλώς κάνοντας το καθήκον της όταν και όποτε συμβαίνει εγκληματική ενέργεια στη μητρόπολη.

 

Αυτό σημαίνει πως ο μπαμπάς Μπομπ κάθεται στο σπίτι με βαριά καρδιά, κάνοντας babysitting στον ατίθασο Ντας, στην αρνητική, λόγω εφηβείας Βιολέτα, και στον ακαταμάχητο μπέμπη Τζακ Τζακ που εξακολουθεί να είναι το ίδιο μωρό, αλλά εδώ ανθεί, φανερώνει τις υπερδυνάμεις του και μεταμορφώνεται σε ένα πολυμορφικό εργαλείο που έχει τη δυνατότητα να είναι αόρατο, να στέλνει ακτίνες λέιζερ με το βλέμμα, να αιωρείται, να περνάει τοίχους, να διαβαίνει άλλες διαστάσεις και να γίνεται κόκκινος και φλογερός διάβολος όταν εκνευρίζεται, προσόν που έδειξε φευγαλέα στο τέλος του πρώτου μέρους.

 

Ο μικρός είναι το κλου της ταινίας, βγάζει πολύ γέλιο και η τρίλεπτη μάχη του με το κουνάβι μπαίνει δικαιωματικά στην ανθολογία της Pixar.

 

Με λίγα λόγια, ο μικρός είναι το κλου της ταινίας, βγάζει πολύ γέλιο και η τρίλεπτη μάχη του με το κουνάβι μπαίνει δικαιωματικά στην ανθολογία της Pixar.

 

Με τη δράση να εκτυλίσσεται και πάλι στο παρελθόν, κάπου στη δεκαετία '50-'60, ο Μπραντ Μπερντ και το πολυάριθμο επιτελείο του φτιάχνουν ένα σύμπαν χωρίς κινητά, ρετρό και σινεφίλ στην όψη, στη γενική αίσθηση και στις τζαζ ενορχηστρώσεις του Μάικλ Τζιακίνο, με ενέσεις ήπιου φουτουρισμού, όπως και στο προηγούμενο επεισόδιο, και παρεμβαίνουν με ένα σαρδόνιο σχόλιο για τους υπερήρωες της Marvel, με έμφαση στους Εκδικητές, που παλεύουν να στρώσουν ως οικογένεια και φυσικά να σώσουν τον κόσμο, και τους X-Men, που μεταλλάσσονται και με τη σειρά τους παραπονιούνται για την περιθωριακή τους θέση στην κοινωνία, αλλά με την αυτοτροφοδοτούμενη φρεσκάδα του κινουμένου σχεδίου και την ελευθερία που αυτό παρέχει στους δημιουργούς και στους χαρακτήρες.

 

Διότι τι άλλο να σημαίνει η παρουσία ενός κοντού βρέφους που κάνει ό,τι όλοι οι Avengers μαζί και αναγκαστικά δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, καθώς δεν έχει ιδέα ποιος είναι. Απολαυστικό!