Η Συμμορία των 8 θα περάσει στην ιστορία για την απόλυτη εφαρμογή της «αντιστρόφυλης» εφαρμογής του Χόλιγουντ, μιας σταδιακής πολιτικής που ξεκίνησε με πίεση, εκτινάχτηκε με τη μεγάλη επιτυχία του Wonder Woman, κόντεψε να τσακιστεί με το άνευρο, ελάχιστα αστείο κόλπο του γυναικείου Ghostbusters και απέκτησε momentum και σημασία στην καρδιά του νεοφεμινιστικού κινήματος στην κινηματογραφική βιομηχανία για λόγους που όλοι πλέον γνωρίζουμε ‒ και δεν έχουν και τόση σχέση με το ίδιο το σινεμά.

 

Σίγουρα δεν θα μείνει αξέχαστο για την πλοκή, τις ερμηνείες ή τον σκηνοθετικό χειρισμό ενός από τους ελάχιστους άνδρες της παρέας, του Γκάρι Ρος (Seabiscuit, Hunger Games), ο οποίος είχε να κουμαντάρει ένα επιτελείο υψηλής εμβέλειας, συχνά με προσχέδια χαρακτήρων.

 

Ηγέτης, η Σάντρα Μπούλοκ, που υποδύεται την Ντέμπι Όσεαν, αδελφή του διαβόητου Ντάνι, του Τζορτζ Κλούνι από τη σειρά του Στίβεν Σόντερμπεργκ, και όχι βέβαια του Φρανκ Σινάτρα, που ξεκίνησε την ελαφριά περιπέτεια το 1960 με τους rat pack φίλους του. Η Ντέμπι αποφυλακίζεται με στυλ και προθέσεις που δεν αποκαλύπτει αμέσως και, απ' ό,τι μας λέει, ο Ντάνι έχει πεθάνει, αν και δεν είναι απόλυτα σίγουρο, ειδικά την εποχή της αυθαίρετης μετενσάρκωσης χαρακτήρων που υποτίθεται ότι έχουν αποδημήσει.

 

Η επιδίωξη της Συμμορίας των 8 είναι να απενοχοποιήσει το Χόλιγουντ για τα στεγανά στα οποία έχει επί δεκαετίες εγκλωβίσει τις ηθοποιούς.

 

Όπως και να έχει, η παλιά κολλητή της, η Λου, την υποδέχεται και μαθαίνει πως το κόλπο που ετοιμάζεται είναι μεγάλο. Η κλοπή ενός πανάκριβου και ακριβοθώρητου περιδέραιου της Cartier, και μάλιστα στον περίβλεπτο φιλανθρωπικό χορό στο Μουσείο Metropolitan, είναι μια εξαιρετικά δύσκολη επιχείρηση, γι' αυτό θα πρέπει να στρατολογηθούν συναδέλφισσες με ακρίβεια στις ειδικότητές τους και να πεισθεί μια διάσημη ηθοποιός, η φαντασμένη Ντάφνι Κλούγκερ, η οποία θα εκτελεί χρέη οικοδέσποινας στην εκδήλωση, να το φορέσει, αφού αναλάβει να την ντύσει η καταχρεοκοπημένη σχεδιάστρια μόδας Ρόουζ Βέιλ.

 

Το κόσμημα Toussaint έχει ωστόσο ένα πολύπλοκο κλείδωμα και μπορεί να αποσπαστεί με μαγνητικό αντικλείδι, σε σημείο που οι κάμερες δεν ανιχνεύουν ευκρινώς, και να βγει με κάποιον τρόπο από τον χώρο, προσπερνώντας τους άνδρες της ασφάλειας.

 

Δύο είναι (μόνο) οι άνδρες της ταινίας: ο έμπορος τέχνης Κλοντ Μπέκερ, με τον οποίο η Ντέμπι είχε δεσμό και ουσιαστικά είναι η αιτία που εκείνη μπήκε στη φυλακή, καθώς την άδειασε και την πρόδωσε. Ο άλλος είναι ο Τζον Φρέιζερ που ειδικεύεται σε ασφαλιστικές απάτες μεγάλης κλίμακας και προσπαθεί να εντοπίσει το τρωτό σημείο σε ένα καλοδουλεμένο σχέδιο δράσης, ανακρίνοντας με συγκαλυμμένη πονηριά τον δόλο στην πιθανή εμπλοκή της Ντέμπι με το λερωμένο ποινικό μητρώο και της παρέας της.

 

Όπως συνέβη στο Ghostbusters, οι γυναικείοι χαρακτήρες σκιάζονται από τους αρσενικούς προκατόχους τους, αντί να αναπτυχθούν από μόνοι τους.

 

Ο ρόλος του Μπέκερ είναι πολύ λιανός, ένα πρόσχημα για τη συναισθηματική εκδίκηση της Ντέμπι. Αντίθετα, ο Φρέιζερ του Τζέιμς Κόρντεν διασκεδάζει και κρατάει το ενδιαφέρον στο δεύτερο μέρος. Ο Βρετανός ηθοποιός και παρουσιαστής παίζει τον άνθρωπο που έχει συλλάβει δύο φορές τον πατέρα της Ντέμπι και μία φορά τον αδελφό της με πονηρό κυνισμό, σαν ένας επαγγελματίας που περιμένει να εκπλαγεί ευχάριστα από μια ευφυή παρανομία γιατί βαριέται αφόρητα την επανάληψη σε μια μάλλον, άχαρη, διαδικαστική δουλειά.

 

Ωστόσο, όπως συνέβη στο Ghostbusters αλλά και στο πολύ πρόσφατο Overboard, με την Άνα Φάρις να έχει αναλάβει στο remake τον ρόλο του Κερτ Ράσελ από την πρωτότυπη ταινία, οι γυναικείοι χαρακτήρες σκιάζονται από τους αρσενικούς προκατόχους τους, αντί να αναπτυχθούν από μόνοι τους. Περνάνε, δηλαδή, από τις αναφορές, αντί να ρισκάρουν καινούργιες δικές τους.

 

Στη Συμμορία των 8 η τονική επωδός είναι το cool του Ντάνι και του Ράστι, του Τζορτζ και του Μπραντ, που κατάφεραν να το μεταδώσουν και στους συνεργάτες τους. Η Μπούλοκ υιοθετεί ένα μόνιμο χαμόγελο που περισσότερο μοιάζει με γκριμάτσα πικρής αδιαφορίας ‒ μόνο μια φορά συνέρχεται και φαίνεται επιτέλους ζωντανή και αστεία, όταν μιλάει γερμανικά στη Χάιντι Κλουμ και συνεχίζει στην ίδια γλώσσα μέσα στο μουσείο, για να ξεφύγει την τελευταία στιγμή από μερικούς χαζούς μπράβους. Σε όλη την ταινία υπονοεί πως ξέρει την έκβαση και προεξοφλεί το φινάλε, παρασύροντας τις κυρίες της παραβατικής αυλής της σε μια επίπεδη, ελάχιστα ζωηρή, άρθρωση της δράσης.

 

Η πολύ ματαιόδοξη, φαινομενικά ελαφρόμυαλη, αλλά πιο διορατική απ' ό,τι μαρτυρά η ντιβίστικη συμπεριφορά της Ντάφνι της Αν Χάθαγουεϊ είναι εκείνη που τραβά το βλέμμα και η μόνη που αλλάζει στη διάρκεια της μικρής παρουσίας της στο φιλμ.

Μόνο δύο γυναίκες ξεφεύγουν από τη συγκεκριμένη σύμβαση. Η Κέιτ Μπλάνσετ διαθέτει μια ξεχωριστή προσωπικότητα και δείχνει να διασκεδάζει την παρουσία της σε μια ταινία όπου, παραδόξως, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά, να λέει έντονες ή σημαντικές ατάκες, ή να κινείται με περισσή δραματικότητα. Ειλικρινώς, δεν έχει σπουδαίο ρόλο, τουλάχιστον σε αυτήν τη συμμορία (γιατί με το τεράστιο άνοιγμα στο box office, θα υπάρξει πανηγυρική υποσημείωση), και αυτό που καταφέρνει είναι να κοιτάζει με μυστηριώδη ηλεκτρισμό την Ντέμπι, σαν να είχαν κάτι παραπάνω να μοιραστούν και δεν το ομολογούν.

 

Η πολύ ματαιόδοξη, φαινομενικά ελαφρόμυαλη, αλλά πιο διορατική απ' ό,τι μαρτυρά η ντιβίστικη συμπεριφορά της Ντάφνι της Αν Χάθαγουεϊ είναι εκείνη που τραβά το βλέμμα και η μόνη που αλλάζει στη διάρκεια της μικρής παρουσίας της στο φιλμ. Με την εγωπάθεια στα κόκκινα, το κλισέ της ηθοποιού που ενσαρκώνει δειγματίζει τη θηλυκή επιδειξιομανία, επιτρέποντας στη γυναίκα που κρύβει καλά μέσα της να ανασάνει η ανάγκη για πραγματική αποδοχή.

 

Διότι στο βάθος του σεναρίου υπάρχει η παγιωμένη επιθυμία περιθωριακών (έστω κι αν η Ριάνα δεν γίνεται να πιάσει καν τη βάση ως απόκληρη) να δημιουργήσουν οικογένεια σε δεύτερο χρόνο για να «ανήκουν», αλλά το ωρολογιακό σχέδιο δράσης δεν επιτρέπει ουσιαστικές βάσεις για ψυχικό δέσιμο και απόκτηση δεσμών.

 

Σε επίπεδο θεάματος, ο Γκάρι Ρος δεν πλησιάζει την ευελιξία του Στίβεν Σόντερμπεργκ και δεν μπορεί να... κλέψει με την εικόνα όσα δεν πετυχαίνει το σενάριο που συνέγραψε με την Ολίβια Μιλτς. «Αυτήν τη στιγμή ένα κοριτσάκι ονειρεύεται να γίνει εγκληματίας. Ας κάνουμε τη ληστεία για χάρη της, όχι για μας» λέει σε κάποια στιγμή η Ντέμπι της Μπούλοκ, κλείνοντας σε μια φράση τις προθέσεις του remake.

 

Η επιδίωξη της Συμμορίας των 8 είναι να απενοχοποιήσει το Χόλιγουντ για τα στεγανά στα οποία έχει επί δεκαετίες εγκλωβίσει τις ηθοποιούς. Εννοεί πως ηθοποιοί κάποιας ηλικίας, με Όσκαρ και μεγάλη καριέρα, όπως η Μπούλοκ, η Χάθαγουεϊ, η Μπλάνσετ και η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, ή πιο καρατερίστες, όπως η Σάρα Πόλσον, η Μίντι Κάλινγκ και η κωμικός Οκουαφίνα, μπορούν άνετα να φορέσουν υπέροχα ρούχα, να φαίνονται περιποιημένες, ωραίες και πολιτικά ορθώς σέξι ή απλώς να διατηρήσουν τον τύπο τους χωρίς να μασκαρεύονται σε κάποια που δεν υποστηρίζουν και να παραβαίνουν το νόμο, χωρίς τη βοήθεια των ανδρών ή των φίλων τους, και να μην συλλαμβάνονται ως συνεργοί, χαζές ή ανίκανες και να εκτελούνται ως αναλώσιμες συμπληρωματικές μονάδες. Καλά όλα αυτά, αλλά εδώ λείπει η ψυχωμένη ματιά και επικρατεί η διαδικαστική διευθέτηση που αποδυνάμωσε τις Συμμορίες των 12 και των 13.