Μια μελοδραματική κομεντί που εκτυλίσσεται και έχει ως οργανικό φόντο το 1946, τη χρονιά που ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες, είναι τουλάχιστον ειρωνικό σχόλιο για την Ιταλία του 2024 που έχει πρωθυπουργό την ακροδεξιά Τζόρτζια Μελόνι, την πρώτη κυρία στο αξίωμα και μια γυναίκα που πάει κόντρα σε όλα όσα πρεσβεύει το Πάντα υπάρχει αύριο – παρότι η ίδια έστειλε συγχαρητήρια στη σκηνοθέτιδα Πάολα Κορτελέζι για το κουράγιο της. Η τεράστια, επιπέδου 5 εκατομμυρίων εισιτηρίων επιτυχία μιας ταινίας ασπρόμαυρης, στενόχωρης στο τετράγωνο φορμάτ λόγω της κακοποίησης που υφίσταται η νοικοκυρά και μάνα Ντέλια από τον σύζυγο (και όχι μόνο) έγκειται στη μαεστρία που επιδεικνύει η πασίγνωστη κωμική ηθοποιό και τραγουδίστρια στο ντεμπούτο της πίσω από την κάμερα, αφήνοντας μέσα στο νοσταλγικό πλαίσιο ενός Ντε Σίκα να συγκατοικήσουν η αισιοδοξία και ο φεμινισμός, αποκλείοντας ρεαλισμό και βία από την εξίσωση. Γλυκόπικρη παραβολή που σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να είναι το παιδί της Μπάρμπι και του Artist λόγω του τρόπου που συνοψίζει σινεφιλικά τη διεκδίκηση της γυναικείας ταυτότητας σε μια φάση, το Πάντα υπάρχει αύριο ξεκινά με ένα ηχηρό σκαμπίλι αντί για καλημέρα, πάνω σε ένα υπέροχο μεταπολεμικό τραγούδι, και πολύ έξυπνα επιλέγει να χορογραφεί και να μοντάρει μουσικά την υπερβολή της πατριαρχίας αντί να τη σερβίρει κρύα σαν εκδίκηση που οι θεατές έχουν γευθεί ήδη στην προειδοποιητική ωμότητά της. Η δόλια Ντέλια δεν είναι εντελώς μόνη απέναντι στον Ιβάνο της μοίρας της, έχει λιγοστούς συμμάχους που την αγαπούν και τη στηρίζουν και μια κόρη που ετοιμάζεται να παντρευτεί τον αρκετά ευκατάστατο, επίσης νεαρό αγαπημένο της και θα παίξει ενδιαφέροντα ρόλο στην κρίσιμη στιγμή του φινάλε, στη διπλή συνειδητοποίηση που σίγουρα συγκινεί. 

 

Συχνά περιμένουμε κωμωδίες για αβίαστο γέλιο από την Ιταλία με τον ευσεβή πόθο της υπενθύμισης της χρυσής εποχής των μεγάλων τους ηθοποιών και σεναριογράφων – ή το αριστερότερο αντίδοτο των ’60s και των ’70s στο ύφος ενός σοφιστικέ Μορέτι. Η Κορτελέζι δεν μιμείται τις ιερές αγελάδες, φτιάχνει κάτι πρωτότυπο, απαλό και απολαυστικό με μερικά λαϊκίστικα άγκιστρα, αλλά με δυνατές σκηνές και ένα στέρεο σύνολο στη γραφή και την εκτέλεση, εκτός από τις άψογες ερμηνείες. Το Πάντα υπάρχει αύριο απέσπασε 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Ρώμης (που παραδόξως υπάρχει ακόμη) και προτάθηκε για 19 ιταλικά Όσκαρ, κερδίζοντας 6 David di Donatello.