Σε αντίθεση με το πιο γνώριμο θέμα των απόντων γονιών που προσπαθούν να ξανακερδίσουν τον χαμένο χρόνο, ο ήρωας αυτού του ισραηλινού φιλμ μαθαίνει πως υπήρξε πατέρας ενός νέου που δεν βρίσκεται πια στη ζωή και προσπαθεί να αναπλάσει την εμπειρία της πατρότητας, φτάνοντας στα όρια του σουρεαλισμού με τη συμπεριφορά του.

 

Ανακρίνοντας, με ευγενικές διαθέσεις, συμμαθητές, καθηγητές, φίλους και εχθρούς του γιου του, δυσκολεύεται να χρησιμοποιήσει τον παρελθοντικό χρόνο και προσπαθεί να φτιάξει προβλήματα ως δυναμικός πατέρας, σε έναν ρόλο που δεν είχε ποτέ και μοιραία τον παίζει με αφέλεια και υπερβολή.

 

Ο Σάι Αβίβι (τον είδαμε και πριν από δύο χρόνια στο πιο κωμικό Μία εβδομάδα και μία μέρα) κρατά την ισορροπία ανάμεσα στην αμηχανία και το υποδόριο χιούμορ αυτού του περίεργου πατέρα που δεν είναι πατέρας, δίνοντάς μας και τον σημαντικότερο λόγο παρακολούθησης των περιπετειών του.