«Ο κόσμος πιστεύει αυτό που βλέπει» συμφωνούν κάποια στιγμή ο Αλαντίν και το Τζίνι, σχολιάζοντας τη φαντεζί μετατροπή του πρώτου σε πρίγκιπα, φράση την οποία φαίνεται να έχει αναγάγει σε επαγγελματική στάση η Disney εδώ και χρόνια.

 

Μεγαλώνοντας γερά και ευτυχισμένα παιδιά, η γιγαντιαία εταιρία ξαναγύρισε στις μεγαλύτερες animated επιτυχίες του καταλόγου της πουλώντας αναμνήσεις. Οι καλογυαλισμένες, επιμελώς και λεπτομερώς προγραμματισμένες, live action μεταφορές της λειτουργούν σε 2 επίπεδα, αφού προσφέρουν από τη μία ένα ακριβό και ανώδυνο θέαμα εμπλέκοντας στο παιχνίδι και τη νεότερη γενιά και βάζοντας τους μεγαλύτερους θεατές να θυμούνται τα χρόνια τα ωραία, όταν μεγάλωναν με τις VHS κασέτες του στούντιο.

 

Ο Αλαντίν του 1992 άλλωστε υπήρξε κάτι περισσότερο από συντροφιά για τα παιδιά των '90s που αποστήθισαν τα τραγούδια του Άλαν Μένκεν και ονειρεύτηκαν ότι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς (ή ο Ζανό Ντάνιας στη χώρα μας) κάνει τις ευχές τους πραγματικότητα και αν μία από αυτές ήταν να ξαναζήσουν την εμπειρία της ταινίας, αυτό ακριβώς τους παρέχεται.

 

Χαμένοι στο παρελθόν, δεν προσέχουν ότι ο εξωτισμός πλέον στο σινεμά είναι ένα θέαμα παρωχημένο, ειδικά όταν προσφέρεται με το σημερινό πακέτο των παραγεμισμένων με CGI σκηνών, ούτε πως η εταιρεία (σε αντίθεση π.χ. με τη Mary Poppins) δεν μπήκε στον κόπο να δημιουργήσει νέα ακούσματα, πέρα μόνο από το Speechless, το τραγούδι που λέει με περίσσιο πάθος η Τζάσμιν καλύπτοντας, σχεδόν υποχρεωτικά πια σε κάθε μεγάλη παραγωγή, το ζήτημα women's empowerment.

 

Κάπου σε μια γωνιά της Αγκράμπα κρύβεται και ο Γκάι Ρίτσι, το βλέμμα του οποίου εντοπίζεται σε λίγες σκηνές δράσης, αλλά ο ισορροπημένος, αρκετά προσεγμένος για να του επιτεθείς και αρκετά ασφαλής για να μη σε παρασύρει, Αλαντίν είναι μια ταινία του στούντιο και μόνον του στούντιο.