Ήταν μια αστυνομική κωμωδία και ως τέτοια μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τους δημιουργούς του Βρέχει Κεφτέδες. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η συμπληρωματική δυσλειτουργικότητα των ατάλαντων αρχάριων του αστυνομικού σώματος, καθώς και η σύντομη εμφάνιση του Τζόνι Ντεπ, τιμής ένεκεν, με ένα ρολάκι που συνοψίζει την αλληλεγγύη, την αφέλεια και την απερισκεψία του χαρακτήρα του, ολοκληρώνοντάς τον. Η ίντριγκα βασίζεται στην επιστροφή των πρωταγωνιστών στα μαθητικά τους χρόνια, ως μυστικοί αστυνομικοί σε μια υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών. Ομολογουμένως, τα καλαμπούρια είναι πολλά και βασίζονται στην ψευδερωτική σχέση ανάμεσα σ’ έναν σπασίκλα κι έναν παιδαρά - με αποκορύφωμα το κωλοδάχτυλο για πρόκληση εμετού στις τουαλέτες. Παραδόξως, οι Αμερικανοί κριτικοί σήκωσαν ψηλά τον αντίχειρα, επιδοκιμάζοντας τον αυτοσαρκασμό και την γκαφατζίδικη ελαφράδα της διασκευής, ενδεχομένως συγκρίνοντάς την με άλλες, πολύ πιο επίπεδες μεταφορές. Το υλικό, ωστόσο, παραμένει μια ελάχιστα σπιρτόζικη, στερεοποιημένη φόρμουλα με πολλά γκαγκ και ευχάριστη έκπληξη όχι τον αδυνατισμένο και άρτι προταθέντα για Όσκαρ, Τζόουνα Χιλ, αλλά τον Τσάνινγκ Τέιτουμ, ο οποίος τσαλακώνει έξυπνα την ξύλινη εικόνα του όμορφου ρομαντικού.