Μπορεί ο Ματιέ Αμαλρίκ να επιδίωξε να μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα του Ζορζ Σιμενόν, Μπλε Δωμάτιο, ακολουθώντας άτυπα τους αφηγηματικούς και διακοσμητικούς κανόνες του πάλαι ποτέ κραταιού χολιγουντιανού στούντιο RKO, αλλά το αποτέλεσμα δείχνει να τον έχει οδηγήσει σε άλλο προορισμό, με διαφορετική προσέγγιση, σαν εκκεντρική, εσωστρεφής αφομοίωση των κανόνων του Χίτσκοκ, με ιμπρεσιονιστική ατμόσφαιρα, ανοιχτό φινάλε και ένα συνεχές, μελαγχολικό μαρτύριο στο βλέμμα και τις κινήσεις των δύο εραστών που συναντιούνται κρυφά (παντρεμένοι γαρ) κάθε Πέμπτη σε ένα μικρό ξενοδοχείο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των κατοίκων της κωμόπολης όπου ζουν. Από την ενοχική ηδονή και τη λαχτάρα του επόμενου ραντεβού, ο Ζιλιέν και η Εστέρ βρίσκονται ενώπιον άλλων κινδύνων. Η συνενοχή τους διαλύεται βίαια όταν ο Ζιλιέν κατηγορείται για φόνο και παγιδεύεται από ψέματα που μέχρι πρότινος φάνταζαν αυθόρμητες, ερωτικές κουβέντες. Το κλίμα και η πλοκή είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά ενός καλού νουάρ και ο Αμαλρίκ ερμήνευσε τον πολυδιαβασμένο Βέλγο συγγραφέα με έναν προσωπικό τρόπο, επιλέγοντας κλασικό, στενό φορμάτ, για να μην υποκύψει στον αισθησιασμό, και έναν ιστό αμφιβολίας που ξεπερνάει την παραδοσιακή ανέλιξη της πλοκής και παραδίδεται ολόψυχα σε ένα μυστηριώδες μωσαϊκό πληροφοριών που επιτείνουν την πολυπλοκότητα της ψυχής και, ευτυχώς, όχι τη σύγχυση. Σε πλήρη υφολογική αντιδιαστολή από την προηγούμενη ταινία του Αμαλρίκ, Τουρνέ στο Παρίσι, που του χάρισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών, το Μπλε Δωμάτιο (μια αιωρούμενη φυλακή, με το πάθος να αποτελεί αόρατη παρένθεση στην αγωνία των πρωταγωνιστών), που προβλήθηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα πέρυσι, επίσης στις Κάννες, είναι μια πολύ έξυπνη, καθόλου επιδειξιομανής παραλλαγή στο είδος του μυστηρίου, με ιδιότυπη αφήγηση, διπλή και αντίστροφη, ενίοτε δύσβατη, αλλά μελετημένη και διάστικτη από μικρά σήματα και κρυφά νοήματα. Η φιλοδοξία του Αμαλρίκ να διχάσει τους θεατές και να τους βάλει να διαφωνούν για το whodunit της υπόθεσης συγκρίνεται με την ακόμη μεγαλύτερη απόλαυση της διάκρισης της ταινίας από τον ξεπερασμένο ακαδημαϊσμό των περισσότερων μεταφορών best sellers που ακροβατούν ανάμεσα στο θρίλερ και την μπερδεμένη πλοκή.