Το δάσος Αοκιγκαχάρα, στους μύθους του οποίου βασίζεται η ταινία, είναι μια πραγματική τοποθεσία στην Ιαπωνία και είναι όντως ένα μέρος που προτιμούν συχνά οι αυτόχειρες για να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια. Η σχέση του με τον θάνατο ξεκινά από πολύ παλιά, καθώς υπήρξε επίσης βασική τοποθεσία εκτέλεσης μιας παλιάς παράδοσης στην ιαπωνική κουλτούρα, του ubasute, της εγκατάλειψης δηλαδή των ηλικιωμένων από τα παιδιά τους, όταν αυτοί πλέον ήταν ανήμποροι να συνεισφέρουν στην οικογένεια. Η παράδοση αυτή γέννησε ιστορίες και στον κινηματογράφο, με πιο γνωστή την Μπαλάντα του Ναραγιάμα που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1983.

 

Αυτό το βουνό, με το συγκεκριμένο background και την αναπόφευκτη σχέση που έχει σήμερα με τα πνεύματα, χρησιμοποιείται για μια άλλου τύπου «παράδοση», του κόσμου του θεάματος και της εποχής μας, αυτή που κάθε ανερχόμενη σταρ (η Νάταλι Ντόρμερ στην προκειμένη) επιβάλλεται να δοκιμαστεί στο είδος του τρόμου σε πρότζεκτ που έχουν κυρίως σκοπό να μετρήσουν την εμπορική της δυναμική. Μοιραία, το δάσος είναι κατά κάποιον τρόπο το θύμα αυτής της πρακτικής, παρά την έξυπνη δικαιολόγηση όσων γίνονται μέσα σε αυτό – ο άνθρωπος βλέπει αυτά που βλέπει, επειδή παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Το σενάριο, όμως, πέφτει σε συνεχή ατοπήματα, η πρωταγωνίστρια τελικά βλέπει ό,τι μπορεί να επιφέρει ξαφνικό σοκ, αντί μιας ακολουθίας γεγονότων που θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους.