Αν θέλουμε να καταλάβουμε τον τρόπο που δικαιολογεί την ύπαρξή της μια «επίσημη» ιρανική ταινία που αποκαθηλώνει τις Αρχές και καταγγέλλει την υπεροψία της εξουσίας, πράγμα σπάνιο ως ανύπαρκτο, πρέπει να επικεντρώσουμε στο ότι η καλογυρισμένη περιπέτεια του Νιμά Τζαβιντί, που προβλήθηκε στους Ανοιχτούς Ορίζοντες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2019, εκτυλίσσεται τη δεκαετία του '60, με τη φωτογραφία του τελευταίου σάχη Ρεζά Παχλαβί να δεσπόζει στον τοίχο του γραφείου ενός διοικητή φυλακών που ετοιμάζεται για προαγωγή, αλλά βλέπει τις ελπίδες του να εξανεμίζονται όταν ένας θανατοποινίτης εξαφανίζεται από την ερημωμένη, υπό κατεδάφιση φυλακή. Από τα ελάχιστα ίχνη που αφήνει, ο ταγματάρχης Γιάχεντ εξαπολύει κυνηγητό και μια κοινωνική λειτουργός σπέρνει αμφιβολίες για την ενοχή του.