Ο Κλιντ Ίστγουντ δεν προσπερνάει τις δημιουργικές μονομαχίες με τα καθάρματα. Ξέρει να τα ξεχωρίζει από μακριά και τα γλεντάει στις ταινίες του. Στο Sully δεν βρίσκει καν έναν σοβαρό κακό, ικανό να σπιλώσει την υπόληψη του μεγαλύτερου και πιο απροσδόκητου ήρωα του 21ου αιώνα για τη Νέα Υόρκη, και ίσως για τις ΗΠΑ. Δεν είναι ότι ανακάλυψε το αντίδοτο για μια φοβερή ασθένεια ή ότι απέτρεψε πόλεμο. Το κατόρθωμα του βετεράνου πιλότου Τσέσλι Σάλενμπεργκερ ήταν η ελπίδα που μοίρασε σε μια πόλη αναδιπλωμένη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, προσγειώνοντας το αεροπλάνο του στον ποταμό Χάντσον, όταν κατάλαβε πως και οι δύο κινητήρες δυσλειτουργούσαν έπειτα από επίθεση σμήνους πτηνών, αμέσως μετά την απογείωση.

 

Αυτό που αξίζει είναι το πορτρέτο, από τον Ίστγουντ και τον Χανκς, όχι μόνο ενός άνδρα αλλά μιας απόφασης, του ξετυλίγματος μιας φαινομενικά ενστικτώδους επιλογής που (επειδή είμαστε έλλογα όντα και όχι ζώα) δεν είναι τυχαία και ακατανόητη, αλλά κατάγεται από την κρίση, την αντίληψη και την εμπειρία.

 

Φαντάζομαι πόσο ταυτίζεται ο Ίστγουντ με τον Σάλι. Λογικά, είναι το σύγχρονο είδωλό του: ένας άνθρωπος ντροπαλός, που μιλάει μόνο όταν πρέπει, ευγενικός και ελάχιστα διαχυτικός, με αίσθηση ευθύνης και ξερό χιούμορ, της αντροπαρέας από τα παλιά. Τον φαντάζομαι επίσης να σκηνοθετεί με αυτό το στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο, αδυνατώντας να κρύψει την ικανοποίησή του για τη δικαίωση του ανδρείου πιλότου, όταν μια στεγνή εξεταστική επιτροπή τον «ανέκρινε», αμφιβάλλοντας σοβαρά για την επιλογή του να προσθαλασσωθεί αντί να προσγειώσει το σκάφος σε ένα από τα μικρά κοντινά αεροδρόμια, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή δεκάδων επιβατών – παρεμπιπτόντως, όλοι βγήκαν άθικτοι και πίνουν νερό στο όνομά του. Δεν υπάρχει κάποιο τρομερό μυστικό για τον Σάλι, μια αγωνιώδης αποκάλυψη, ούτε καν σοβαρό αντικείμενο για την επιτροπή. Αυτό που αξίζει είναι το πορτρέτο, από τον Ίστγουντ και τον Χανκς, όχι μόνο ενός άνδρα αλλά μιας απόφασης, του ξετυλίγματος μιας φαινομενικά ενστικτώδους επιλογής που (επειδή είμαστε έλλογα όντα και όχι ζώα) δεν είναι τυχαία και ακατανόητη, αλλά κατάγεται από την κρίση, την αντίληψη και την εμπειρία. Κι επειδή ο Ίστγουντ ακούγεται στεγνός ως ηθοποιός αλλά είναι σοφά εύγλωττος ως σκηνοθέτης προσεγγίζει το θέμα και πάλι με τον ελλειπτικό του τρόπο, συλλαμβάνοντας τη στιγμή και παραδίδοντάς την στην αιωνιότητα. Όπως τα χαϊκού.