Το πρώτο μέρος το δίτομου έπους Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας, η συμμαχική περιπέτεια εναντίον μιας (ακόμη) τεράστιας απειλής συγκεντρώνει απαξάπαντες τους Εκδικητές και τους φίλους τους, όπως ο Spider Man, που χρίζεται κι αυτός ομότιμος της παρέας από τον μέντορα Τόνι Σταρκ, σε μία από τις πολλές πλακίτσες της βαριάς, ασήκωτης, συχνά πένθιμης ομοβροντίας των αδελφών Ρούσο.

 

Μετά από δέκα χρόνια αστρονομικής προόδου, το σύμπαν της Marvel φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις κι έχει πλέον αποκτήσει τον αυτοματισμό της αυτοαναφορικότητας με τρομερή δεινότητα

Ο πάνκακος είναι ο Θάνος, όχι ο Θανάσης αλλιώς, αλλά ο Θάνατος μεταμορφωμένος σε Τζος Μπρόλιν, ένας τυπικά πλανεμένος μεγαπείσμων φασίστας με αληθοφανές αλλά σαθρό επιχείρημα, που πιστεύει πως ο πληθυσμός πρέπει να μειωθεί στο μισό για να έρθει η ευτυχία και ότι εκείνος μπορεί να το πετύχει, αν αποκτήσει ή, καλύτερα, αποσπάσει τα έξι πολύτιμα πετράδια και τα κοτσάρει σε ένα πανίσχυρο γάντι.

 

Οι Εκδικητές, δηλαδή οι Προστάτες για να αποδώσουμε ακριβέστερα τη λειτουργία τους, παραμερίζουν τις έριδες και τους εγωισμούς για να διαφυλάξουν τους κατόχους, ρίχνοντας το βάρος τους στο εύθραυστο και απαραίτητο Όραμα. Ρίχνονται όλοι στη μάχη σε πολλά μέτωπα και η Marvel δείχνει τα όπλα της, αφήνοντας την Captain Marvel της Μπρι Λάρσον για τυράκι-έκπληξη στη δική της ταινία.

 

Μετά από δέκα χρόνια αστρονομικής προόδου, το σύμπαν της Marvel φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις κι έχει πλέον αποκτήσει τον αυτοματισμό της αυτοαναφορικότητας με τρομερή δεινότητα: μέσα σε δύο ώρες παρελαύνουν κοντά στους 20 κεντρικούς χαρακτήρες με δικά τους κινηματογραφικά μαγαζιά και μυριάδες φαν και αλυσίδες από συνέχειες, αποκαλούν ο ένας τον άλλο «κύριε Περίεργε», «Αραχνούλη», «Σιδεράνθρωπε», «Όραμα», γελάνε ως ένα σημείο και όσο θέλουν εκείνοι, κουβεντιάζουν υποτυπωδώς και κυλάνε με φόρα προς τα έγκατα του ζόφου και τα έσχατα της δράσης.

 

Ο Πόλεμος της Αιωνιότητας τριγυρίζει την πιθανότητα να διανοηθεί το αδιανόητο, δηλαδή τον αφανισμό, την εξολόθρευση, την παύση ‒πείτε όπως θέλετε‒ των αθάνατων Εκδικητών.

Τώρα, αν κάποιος νομίζει πως κάποιος ή κάποιοι απ' όλους αυτούς, συμπεριλαμβανομένου του παγκόσμιου νέου αγαπημένου Μαύρου Πάνθηρα, μπορεί, φευ, να πεθάνει από τον Θάνο τον ίδιο μάλλον γελιέται. Ωστόσο, ο Πόλεμος της Αιωνιότητας τριγυρίζει την πιθανότητα να διανοηθεί το αδιανόητο, δηλαδή τον αφανισμό, την εξολόθρευση, την παύση ‒πείτε όπως θέλετε‒ των αθάνατων Εκδικητών, που βέβαια δεν είναι απέθαντοι, αλλά με τα χρόνια έχουμε συνηθίσει στην ιδέα πως κανένας δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, όσο κι αν δείχνει, πειστικά και ηρωικά, πως αφήνει την τελευταία του πνοή.

 

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι μιας ακόμη ταινίας με παρόμοιο θέμα, τους ίδιους ήρωες, τα γνωστά ψυχολογικά τους προβλήματα, που έχουν καταντήσει κωμικά κλισέ (π.χ. η Πέπερ Ποτς που μένει πίσω και νευριάζει, ο Χαλκ που κάνει κόγξες στον αφέντη του), το χιουμοράκι και τις μάχες σώμα με σώμα, τον συνωστισμό των χαρακτήρων, που πλέον μοιάζει με άσκηση οικονομίας σκηνοθετικού χρόνου και ανάπτυξης σεναρίου, είναι η εκκρεμότητα που αφήνουν οι σκηνοθέτες στο δεύτερο μέρος που θα συμπληρώσει το ενδιαφέρον, εντελώς αιωρούμενο φινάλε.

 

Ποια πλευρά θα λάβει τη σωστή απόφαση; Πόσες θα είναι οι οριστικές και όχι οι πλασματικές απώλειες; Τι ποσοστό από αυτό που είδαμε να συμβαίνει είναι αλήθεια και τι τρικ, σαν κι εκείνα τα ωραία μαγικά του αινιγματικού και πιο ιντριγκαδόρου στην ταινία Dr Strange; Το πρώτο μέρος μοιάζει με μια παρακολουθήσιμη εισαγωγή για ένα πιο φιλοσοφικό κομμάτι που μέλλει να αναπτυχθεί στο sequel. Ή να πέσει στο κενό του θεάματος και μόνο.